Java

De kennismaking met Indonesië begint met Jakarta. Als ik woensdagavond 27 juli aankom, dan voel ik de hitte. De warme lucht ruikt naar Azië, ik herken het van Thailand. Ik voel me opgesloten tussen alle mensen om me heen. Maar ik voel me vooral verloren omdat ik geen idee heb waar ik heen moet, hoe ik met de enorme getallen op de bankbiljetten moet rekenen en hoe ik met de etiquette van het land moet omgaan. Omdat het (blijkbaar) duidelijk is dat ik niet goed weet waar ik naar toe wil, word ik door een Indonesiër aangesproken. De man zegt me dat hij nog wel een goed hotel weet. Ik vertrouw het niet (dat ligt aan mij en ligt niet aan hem) dus wijs ik in mijn Lonely planet een ander hotel aan en zeg dat ik daarheen wil. Hij zegt dat ik dan met de bus naar Gambir station moet. Helaas is de Lonely planet daar minder duidelijk in, maar ik besluit toch een buskaartje naar Gambir te kopen. Als ik op de bus sta te wachten raak ik in gesprek met een andere man. Hij vraagt me waar ik heen ga en bevestigt dat ik naar het goede station ga. (pfff, gelukkig!) Vervolgens krijg ik een lading adviezen mee voor mijn veiligheid. Het is ’s avonds namelijk niet veilig op het station. Hij voegt daar nog aan toe dat ik wel heel moedig moet zijn om alleen (door Indonesie) te reizen of stapelgek. Hmm, dat soort uitspraken maken me nu niet zekerder…
Tijdens de busreis voel ik me steeds onzekerder worden. (Tjee…ik heb geen idee hoe ik 3 maanden in Zuid Amerika heb overleefd…waar is mijn moed gebleven?) In de bus zie ik 2 Europese mensen zitten. Ik hoop dat ze ook naar de eindhalte Gambir gaan. Misschien dat zij een goed hotel weten? Als ik ze aanspreek blijken ze Nederlanders te zijn en ze stellen zich voor als Frits en Anne. Anne had al een hotel uitgezocht en ik besluit om daar ook een kijkje te gaan nemen. Bovendien kunnen we dan samen een taxi delen. Als we bij het hotel aankomen, blijkt het hotel volgeboekt (en boven mn budget) te zijn. Ik pak mijn spullen en ga op weg. Ik ben blij dat ik Anne en Frits heb ontmoet. Deze korte ontmoeting was genoeg om mijn onzekerheid te overwinnen!
Ik vind iets verderop een hostel. Ze hebben nog 1 dubieuze kamer vrij. Ik heb niet zoveel zin om verder te zoeken, dus hier zal ik de nacht doorbrengen.
De volgende dag maak ik een soort van plan en besluit Jakarta te verlaten. Ik neem de trein naar Bogor. (Waar Nicolien woont, maar helaas heb ik niets meer van haar gehoord). In Bogor regel ik een tour voor 2 dagen waarbij ik aan het einde naar Bandung wordt gebracht.
De tour vertrekt op 29 juli en gaat eerst naar de rijstvelden van Puncak. We bezoeken de Ciporay waterval in de jungle en eindigen met de Loka Purna hotsprings (heerlijk!). We slapen in Kiara Payung Village in een bamboehuis. De volgende dag komen we in Hegor Manah Village (bij Bogor) waar ze authentieke Javaanse poppen maken, daarna stoppen we nog bij de theeplantage, bekijken we de koffiebonen en de cacaobomen. De reis eindigt ‘s avonds laat in Bandung. De groep, die voornamelijk uit Nederlanders bestond, besluit in hetzelfde hotel te slapen. (Dat leek me een goed idee, want ik was ervan overtuigd dat ik wel korting kon regelen. Wat me ook gelukt is. :-)) De dag daarna (31e) vertrekken we met z’n allen met de trein naar Yogyakarta (Yogya). Een reis die 7 uur duurt...We zijn blij als we er eindelijk zijn.
In Yogya ben ik de enige die voor een goedkopere slaapplek gaat en ga ik mijn eigen weg. Ik vind een hotel waar ik 2 nachten zal blijven. 1 augustus vertrek ik om 5:00 uur(!) naar Borobudur om daar een tempel te bezoeken. Ik heb in Thailand zoveel tempels gezien, dat ik me nu realiseer dat ik nog steeds tempel-moe ben. (Ik besluit ter plekke dat ik van mezelf deze reis geen tempels meer hoef te bezoeken. Hoera!) Voor de middag staat de Lonely planet city walk in Yogya op het programma. Ik ben snel klaar omdat (helaas) alle musea dicht zijn. Dat is op maandag altijd zo. En datgene dat wel open is, sluit eerder in verband met het begin van de ramadan. Voor 2 augustus heb ik een tour genomen die me naar de Bromo vulkaan brengt en me in Bali afzet.
Ik vertrek om 8:00 uur uit Yogya en kom om 21:00 uur bij het hotel in Cemoro Lawang aan. In mijn busje zitten nog 2 Nederlanders met een meisje van 4. Ik word in die uren goede vrienden met Silver en haar aap Sjors.:-) Om 3:00(!) worden we alweer gewekt zodat we om 4:00 uur naar het uitkijkpunt Mt.Penanjakan kunnen gaan. Met een jeep worden we daarheen gereden om vervolgens zelf nog een stuk te wandelen. We zijn niet de enigen; het is waarschijnlijk 1 van de meest toeristische spots in Java. Nadat de zon is opgekomen, rijden alle jeeps naar de Bromo vulkaan. Aan de voet van de vulkaan maken we de klim naar boven, zodat we over de rand de diepte in kunnen kijken….Naast de rook zien we niet zoveel; toch is het erg indrukwekkend. Je wil daar echt niet in vallen!
Nadat we nog anderhalf uur de tijd hebben in het hotel, vertrekken we dan eindelijk naar Bali. Het is een lange rit. Om 22:00 uur kom ik in Lovina Beach aan. We zijn dan vanaf 3:00 uur in touw geweest. Wat een dag!

Al met al ben ik een week op Java geweest. Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik ervan vind. Het doet iets met me, maar ik weet niet zo goed wat. De dingen die ik zie zijn niet verschillend met de situatie in Zuid-Amerika en toch is dit anders. Overal waar ik kijk zie ik de armoede. De mensen die zich op allerlei manier proberen in leven te houden. Het contrast met rijk en arm is enorm. De apen in vogelkooitje, die uitdrukkingsloos voor zich uitstaren. Apen aan een riempje die hun trucjes moeten doen. De tropische vogels in miniscule kooitjes, de paarden die met een vol geladen kar in de tropische hitte door het verkeer heen moeten galopperen, de uitgemergelde zwerfkatjes. En dan heb ik de verhalen over de dieren op de vogeltjesmarkt nog niet eens met eigen ogen gezien. En overal waar ik kijk zie ik afval. Overal plastic. De mensen gooien het gewoon op straat. Het is zo zonde!
Ik geef in principe geen geld aan bedelaars, maar voor oudere mensen en gehandicapten maak ik een uitzondering. In Yogya heb ik een tijdje met een man gesproken (ze hebben hier allemaal minstens 1 familielid die in Nederland woont, waardoor ze een goede reden hebben om je aan te spreken :-) en hem heb ik uiteindelijk gevraagd wat een avondmaal voor de mensen hier kost. Dat is dan het bedrag dat ik weggeef aan de mensen die het harder nodig hebben dan ik. Het is niet veel, maar het is iets. Ook de arme man die op zijn knieën het afval uit de trein veegde, heb ik geld gegeven. Hopelijk stimuleert hem dat om door te gaan met het afval opruimen. En dan maar hopen dat hij het niet gewoon op straat gooit.

Wat mijn eigen eten betreft heeft het even geduurd voordat ik wist wat ik kon eten. Dus de eerste ochtend werd het een broodje Emmentaler. :-) Gado Gado vind ik ook lekker, dus dat heb ik al een aantal keren gegeten. Helaas doen ze er wel kroepoek (garnalen = voor mij niet geschikt als vegetariër) bij, dus dat moet ik eruit vissen. De kroepoek is hier zuurstok roze, dus dat is wel makkelijk te herkennen. Op de tour van Bogor naar Bandung is er uitgebreid voor ons gekookt. ’s Avonds een rijsttafel en de volgende ochtend pannenkoeken met banaan erin, vers fruit en gebakken banaan. En de lunch wederom een rijsttafel. (Mieke, kan ik bij jou op kookles komen om vegetarische rijsttafels te leren maken?) Ik moet nog opzoek naar de Rudjak, de Kuwee mangkok en wadjit. Dat schijn ik niet in het restaurant te kunnen krijgen, maar dat moet ik bij de kraampjes langs de weg halen. En dat vind ik dan weer wat dubieus om daar te eten. Toen ik in Yogya besloten had om dan maar niet bij een kraampje te eten maar gewoon naar het restaurant te gaan, zag ik Frits en Anne zitten. Wat toevallig! Dus heb ik daar gezellig samen met hen gegeten.

Het verkeer is ook zo’n ding waar ik aan moet wennen. Gelukkig rijden ze hier links, want daar ben ik nu op ingespeeld. Voor de auto moet je een rijbewijs halen, maar die kun je letterlijk halen door hem te kopen. Ik verdenk iedere automobilist van een gekochte versie. Voor de motorrijders en scooters gelden geen regels. Het verkeer oogt chaotisch en er lijken helemaal geen regels te bestaan. Een zebrapad is niets meer dan een paar strepen op de weg. Het heeft geen enkele betekenis. In ieder geval niet dat mensen voor je stoppen als je wilt oversteken. En verkeerslichten voor voetgangers ben ik nog niet tegengekomen. Als ik naar de overkant van de weg moet, dan kijk ik gewoon of het eerste deel van de weg vrij is en dan ga ik. Vervolgens doe ik mijn ogen dicht en loop ik het tweede deel. De andere verkeersdeelnemers anticiperen op je snelheid; je mag dus vooral niet stoppen, langzamer of sneller gaan lopen. Tot nu toe blijkt dat een goede manier te zijn! Toch kan ik niet ontkennen dat het meest gevaarlijke dat ik de afgelopen 6 maanden gedaan heb een 4 baans weg in Bandung in het donker oversteken. Door de creatieve rijstijl lijkt het wel een 12 baans weg en je ziet dus heel veel lichten op je afkomen…Bovendien ben ik slecht zichtbaar omdat het donker is. Maar goed, mijn manier van oversteken werkt: ogen dicht en gaan. Ik hoop maar dat ik de tarotkaart-lees-mevrouw uit Australië op haar woord kan geloven dat mij de eerstkomende 6 maanden niets zal overkomen…