Bali

Als ik ga tellen hoeveel tijd ik nog heb voordat mijn reis erop zit, dan krijg ik de kriebels. Ik tel niet meer in maanden maar in weken! Tjee, ik heb nog zo maar weinig tijd en ik wil nog zoveel doen! Anderzijds wil ik ook wel graag weer naar huis; ik mis Steven, William, Saphje en Brum. Ik heb zin om weer aan het werk te gaan en met vrienden en familie af te spreken. En tot nu toe ben ik nog niet enthousiast geworden van Indonesië. Dat komt misschien ook omdat ik het jammer vind dat het voor Steven niet meer mogelijk was om nu naar Indonesië te komen. Bovendien kan ik nog steeds moeilijk omgaan met de armoede, het dierenleed en de vervuiling die ik zie. Wat Indonesië anders maakt dan Zuid-Amerika is de onverschilligheid die de bevolking laat zien ten opzichte van hun natuur. En dat maakt het zo uitzichtloos. Overal zie je mensen hun plastic weggooien. De mensen beseffen helaas niet dan hun rijkdom in hun natuur zit. Als er hier straks geen koralen, dolfijnen, schildpadden, orangoetans en komodo varanen meer te zien zijn, dan blijven de toeristen weg. En daarmee een grote inkomstenbron voor het land. Het stemt me somber; toch wil ik graag mn reis doorzetten. Dit is misschien mijn laatste kans om de neusaap, de orang oetan en de komodo varaan in het wild te zien.

En met dat gevoel kom ik in Bali aan. Ik verwacht niet al te veel van dit eiland; het zal wel erg toeristisch zijn. Ik zie Bali vooral als doorreis naar Nusa Tenggara. Ik kom ’s avonds laat in Lovina Beach aan. Er heerst er een hele gemoedelijke sfeer. Overdag verken ik de omgeving. Ik eet wat in een restaurantje waar ze alleen biologisch verantwoord eten serveren; bovendien is alles vegetarisch of veganistisch. Het is erg lekker en ik doe meteen weer wat ideeën op om straks thuis te maken!
De dag daarop ga ik met een shuttle bus naar Ubud. Op een gegeven moment rijden we door een hele leuke omgeving. Het is voor het eerst dat ik spijt heb dat ik zo’n strak reistempo heb. Hier zou ik wel een paar dagen kunnen doorbrengen! Ik ben me juist aan het afvragen of ik de chauffeur zal vragen om me eruit te zetten als hij vaart mindert en aangeeft dat we in Ubud zijn! Dat is super! Als ik me op straat aan het oriënteren ben, word ik aangesproken door een jongen op een scooter. Hij weet nog wel een goede, betaalbare slaapplek bij zijn oom. Ik ga met hem mee. De kamer ziet er prima uit voor die prijs. De jongen blijft nog een tijd kletsen. Zijn achternaam is Sampo; wat ’schoon’ betekent. Voor mij klinkt het als Shampoo wat ik dan weer erg grappig vind omdat hij kaal is. Hij vindt mijn achternaam ook leuk en noemt me vanaf dat moment ‘Tall’. Als hij op een gegeven moment weer vertrekt, ga ik de omgeving verkennen. Ubud is erg leuk om doorheen te wandelen. Er zijn ook heel veel winkeltjes waar ik allemaal leuke souvenirs koop. De dag erop wandel ik naar The Sacred monkey Forest waar ik de makaken tegenkom. Ik ben enigszins verbaasd hoe het beleid van het park is. Je mag de apen voeren. Dus bij de ingang staan mensen waar je bananen van kunt kopen. Daarbij staat dan iemand met een stok en katapult om de apen op afstand te houden. :-). Vervolgens zie je de toeristen met een trosje bananen het park inlopen. Er zijn ongeveer rond de 150 apen in het park. Waarschijnlijk hoef ik verder niet uit te leggen wat er dan gebeurt? Er dan willen de toeristen vooral dat ene, kleine, zielige aapje een banaan geven. En iedere keer komt er dan een grote aap die sneller is. En als het dan al lukt om het kleine, zielige aapje een banaan te geven (waarom zou dat kleine aapje nou zo terughoudend zijn?), dan komt er een andere aap die de banaan afpakt. Af en toe ontstaan er risicovolle situaties, maar dan grijpen de rangers in om de apen weg te jagen.
Die middag besluit ik om een lange wandeling rondom Ubud te maken. Maar ik kom zoveel winkeltjes tegen dat ik weer de verleiding niet kan weerstaan om flink te gaan shoppen. Ik ga vervolgens meteen naar het postkantoor om de 5 kilo souvenirs naar huis te sturen. :-)
Ik boek een shuttlebus voor de volgende morgen naar Padangbai. De bus vertrekt om 11:30, dus ik heb nog tijd om de wandeling rondom Ubud maken. Om 6:00 uur sta ik op. Dat kost niet zoveel moeite want het is in Indonesië onmogelijk om uit te slapen. Rondom 5:00 uur beginnen de moskeeën met hun gebed. Door de luidsprekers kan iedereen meedoen. Ik bid alleen maar voor een grootschalige stroomuitval. En ook de hanen zijn al vroeg actief. Ze blijven de hele ochtend kraaien. En er zijn heel veel hanen. Ik vraag me serieus af hoeveel vraag er naar is om genetisch gemanipuleerde niet-kraaiende hanen op de markt te brengen… (Nee, dat vind ik niet zielig. Leren ze maar gebarentaal.)
Maar goed, ik ga dus op weg. Het is een wandeling van zo’n 10 km. Ik ben blij dat ik de wandeling voor vertrek nog gedaan heb. Het is lekker rustig en ik zie veel van de omgeving. Ik wandel door Ubud, door het bos, langs de rijstvelden en door de omliggende dorpjes. Binnen 2 uur ben ik weer terug.
Als het tijd is om naar het busstation te gaan, word ik door een jongen van het ‘hotel’ gebracht. Op de scooter. Een hele ervaring, zeker omdat ik ook nog al mijn bagage bij me heb. Gelukkig komen we heelhuids aan.

Heel even lijkt het erop dat ik niet met de bus naar Padangbai kan. Er schijnt iets mis gegaan te zijn met mijn boeking. Gelukkig blijkt er uiteindelijk toch een plekje te zijn en mag ik instappen.
In Padangbai aangekomen blijk ik helaas niet meer door te kunnen gaan naar Lombok. Ik verander mijn plan en besluit naar Gili Trawangan te gaan. (De Gili Islands behoren bij Lombok). Ik word door iemand op de scooter naar de haven gebracht zodat ik de boot kan nemen. Daarmee verlaat ik Bali. Bali was inderdaad erg toeristisch. Het toerisme vraagt hier ook veel van de natuur. Bali heeft bijvoorbeeld veel resorts waar ze duizenden (!) liters water per dag verbruiken om het gras van de golfterreinen groen te houden. Of die ene dolfijn die in het zwembad van het hotel zwemt als trekpleister voor de toeristen. Er is gewoon zoveel meer voorlichting nodig om toeristen beter bewust te maken van de gevolgen die hun vakantie heeft voor de natuur. Maar anderzijds zie je hier ook dat het werkgelegenheid creëert en dat men het afval beter opruimt! Ja, ik heb mn mening over het eiland herzien. Sterker nog, ik wil nog wel een keer terug om hier langer te genieten!

Helaas kan ik geen foto’s meer op waarbenjij.nu plaatsen. Een aantal foto’s van Indonesie staan op
https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/IndonesieJava2011?authkey=Gv1sRgCKWyye-mkZPABw#