Mount Kinabalu

Mount Kinabalu is de meest bezochte toeristische trekpleister van Sabah. Ik had al van verschillende mensen gehoord dat het een zware klim was, maar dat het uitzicht alles goed zou maken. Dus is dat het volgende wat ik wil gaan doen. Ik vraag me af of er nog plek voor me is. Het is namelijk een 2 daagse klim en het hostel schijnt al maanden van tevoren volgeboekt te zijn. Ach, misschien heeft er iemand afgezegd, dus ik ga het toch maar proberen. Bij aankomst in Kota Kinabalu vraag ik iemand van het hostel of hij voor me kan navragen of ik een slaapplek op de berg kan krijgen. Na een tijdje komt het telefoontje met het verlossende antwoord: ik heb geluk want er is nog een plek vrij. Ik mag naar boven! Morgen gaat het gebeuren!
Vandaag is het zondag en er is zondagsmarkt. Dat lijkt me een goede gelegenheid om souvenirs te gaan shoppen. Waar ik echter geen rekening mee gehouden had zijn de dieren die te koop aangeboden worden. Ik kan daar nooit zo goed tegen. Het is duidelijk veel te warm voor ze. Maar ja, ik zie ook dat het erger kan. Het is duidelijk dat deze dieren als huisdier bedoeld zijn en niet voor consumptie. Want die zijn er vaak echt slecht aan toe. En dan zie ik opeens 2 bekende gezichten boven de massa uitkomen: het zijn Willem en Edmee! (Die ik in Similajau NP ben etgengekomen). Gezellig!!! Zij zijn op weg om op aanraden van The Lonely Planet bij Jesselton hotel koffie te gaan drinken. De inrichting schijnt bijzonder te zijn. Ik staak het souvenirshoppen en ga mee om een bakkie te doen. Helemaal leuk! De koffie is goed, de inrichting is volgens onze bescheiden mening niet zo bijzonder. Later gaan we samen nog even langs de kraampjes. Ik zie schalen en kommen gemaakt van kaneelhout. Ik vind het er wel geinig uitzien en het ruikt ook lekker. De verkoper vertelt ons dat de geur blijvend is. Maar Willem en Edmee zijn er zo van overtuigd dat het lelijk is dat ik niet langer twijfel of ik het wel kan meenemen om het cadeau te doen. (Sorry mam, je cadeautje staat nog in Maleisië. Het is dus niet zo dat ik niet aan je gedacht heb…) ’s Avonds gaan we samen uit eten. Het wordt een bijzondere avond die op ons drieën een behoorlijke indruk achterlaat.
De volgende dag ga ik samen met een paar anderen uit het hostel in de vroege ochtend naar Mt. Kinabalu. Omdat we toch met z'n vijven zijn is het net zo voordelig om een taxi te nemen. Als we er aankomen moeten we entree betalen. Daarna een bewijs van toestemming kopen waarmee we de berg mogen beklimmen. We betalen om onze grote rugzakken te kunnen achterlaten. Daarna moeten we een gids huren. We besluiten om samen naar boven te gaan zodat we die kosten kunnen delen. Vervolgens mogen we nog afrekenen bij de taxichauffeur die ons naar het beginpunt brengt. Ik vraag me ondertussen af wat er nu wel bij de prijs inbegrepen was die ik al vooraf heb moeten betalen…
Ik had me er al op ingesteld dat de klim zwaar zou worden, maar dat ik al na de eerste 10 stappen buiten adem zou zijn, kwam als een verrassing. Edmee had me de avond ervoor een vraag gesteld en me gezegd dat ik daar tijdens mijn bergwandeling maar eens over na moest denken. Nou, ik kwam zoveel zuurstof te kort dat ik überhaupt niet kon nadenken. :-( Nog 6 km te gaan! Ik kan niets anders zeggen dan dat de klim erg zwaar was. Na iedere zoveel meter even stoppen om uit te hijgen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik me afvraag WAAROM ik zo nodig van mezelf deze berg moest beklimmen, terwijl ik weet dat ik het niet leuk vind. Gelukkig ben ik wel snel tevreden als ik wat ‘wildlife’ zie. Ditmaal is het de Borneo Mountain Ground Squirrel die me tevreden stemt en netjes voor de foto poseert. Ik ben duidelijk niet de enige die het zwaar heeft. Veel mensen zetten preventief de tijgerbalsem in. Het is dat de route goed aangegeven staat, maar je kan anders de weg ook blindelings volgen door op de geur af te gaan! En na 4,5 km komen de fysieke klachten. Mijn knie begint op te spelen. Geen goed teken, want ik weet dat het alleen maar erger wordt als ik aan de afdaling begin. Ik ben dan ook erg blij als ik na 6 km het hostel zie waar ik ga overnachten. En het enige waar ik zin in had was een warme douche. Na al het zweten zou dat wel lekker zijn en goed voor de spieren. Helaas geen luxe op de bergtop: ijskoud water is de beloning. (Volgens mij kun je goed geld verdienen als je daar een massagesalon en fysiopraktijk opent!)
Onderweg zien we ook de ‘porters’ omhoog gaan. Zij dragen zware lasten naar boven. Ze krijgen 4 ringgit per kilo ( 85 cent) die ze naar boven of naar beneden brengen. Gemiddeld dragen ze tussen de 10-40 kilo. Ze gaan ook nog eens meerdere keren per dag de berg op en af om hun salaris bijeen te krijgen. Ik heb diep respect voor ze. Een jongen vertelde me dat hij van zichzelf vond dat hij een goed looptempo had, todat hij werd ingehaald door een porter met een wasmachine op zijn rug... Hij vond het erg ontmoedigend. En dat maakt ook dat alles zo duur is op de berg. In Maleisië kun je voor 10 ringgit een behoorlijke luxe maaltijd kopen. Op de berg kost het ontbijt 40, de lunch 55 en het avondeten 60 ringgit! Alles moet tenslotte naar boven gesjouwd worden.
’s Avonds gaan we al vroeg slapen. Om 2:00 uur(!) gaat de wekker weer. Tijd om op te staan! Er wacht een 3 km lange klim naar de top. We vertrekken om 2:50. Als ik de eerste stappen zet gaat het nog wel, maar na 10 minuten begint mijn knie zodanig op te spelen, dat ik besluit om niet verder te gaan. Dit is het me niet waard. Ik meld me af bij de gids, wens de bikkels uit mn groep succes en draai me om. Terug naar het hostel. En ik hoef vast niet te schrijven wat ik bij aankomst om 3:30 uur gedaan heb? Ik ben zo terug mn mandje in gekropen!
De 4 andere uit de groep komen om 8:30 weer bij het hostel aan. Ze zien er uitgeput uit. Ik heb medelijden met ze. Maar ze hebben het gehaald! Ze krijgen van de gids maar een uur om te ontbijten en bij te komen. Dan gaan we de 6 km lange afdaling maken. Na 1 km wordt de pijn in mn knie steeds erger. En al snel zijn het beide knieën. Op het laatst kan ik helemaal niet meer normaal lopen en strompel ik de laatste km’s naar beneden. Ik weet dat ik de goede beslissing heb genomen door niet naar de top te gaan.
Als ik weer onderaan de berg sta, heb ik nog geen duidelijk plan voor de aankomende dagen. Uiteindelijk besluit ik door te reizen en de bus naar Sandakan te nemen. In Sadakan wil ik graag de jungle in en misschien naar Sepilok. Na anderhalf uur wachten komt de bus. De lichamelijke vermoeidheid zorgt ervoor dat ik gelukkig niet zoveel van de busreis meemaak. Na 5 uur kom ik dan eindelijk in Sandakan aan…

Foto’s: https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/MaleisieSabahKotaKinabaluMountKinabalu2011#