Maleisie Serawak

Het is donderdagochtend, 25 augustus als ik in Kuching aankom. Meestal regel ik pas bij aankomst een slaapplek. Dat moet nu ook nog gebeuren. Meestal met behulp van de Lonely Planet en die heb ik nu niet. Ik was ervan overtuigd dat ik die wel op het vliegveld zou kunnen kopen, maar niet dus. Ik baal er wel een beetje van, want ik heb 2 kansen gehad en toen besloten dat ik de aanschaf nog even zou uitstellen om het gewicht van mn bagage te beperken…Dus mijn eerste opdracht in Maleisië is het bemachtigen van een reisbijbel.
Met al mijn bagage loop ik door de shoppingmall opzoek naar de boekwinkel. Maar de boekwinkel is er niet meer. Als ik de mensen vraag waar ik een Lonely Planet kan kopen, kijken ze me vragend aan. Ze hebben geen idee wat een Lonely Planet is. ;-) Logisch, ze hebben geen geld om te reizen. Als ik uitleg dat het een reisboek is, vragen ze of ik een taalgids nodig heb. Als ik dan maar naar een boekwinkel vraag, geven ze aan dat die er niet is. Zo, dat schiet lekker op…In Zuid Amerika gebruikte ik ‘Footprint’. Die vond ik prettiger dan ‘The Lonely Planet’. Maar zonder voel ik pas hoe ik hem mis! Het is behoorlijk warm en mijn bagage lijkt steeds zwaarder te worden. Bij het volgende winkelcentrum krijg ik de suggestie om naar een geldwisselkantoortje te gaan waar ze ook wat boeken verkopen. De winkel zit op de laagste verdieping, helemaal achteraf. Naast de bookexchange, Korans (heeeel veel) zie ik ook een paar Lonely Planets staan. Ik heb nooit geweten dat het hebben van zo’n boek me gelukkig zou maken. :-) (in ieder geval voor een dag!). Nu heb ik tenminste een kaart van de stad en een suggestie voor een goede, betaalbare slaapplek!
Kuching vind ik helemaal geweldig! Kuching betekent ‘kat’ en overal staan grote beelden van katten. Ik vind het niet mooi, maar het staat wel gezellig. En wat een verschil met Indonesie! Het verkeer is overzichtelijk, het is veel rustiger, de scooterrijders dragen een helm, er is veel minder zwerfafval, de mensen spreken Engels en zijn duidelijk gewend aan toeristen. Alhoewel mijn lengte nog steeds veel reactie uitlokt. En mijn Indonesische manier van oversteken werkt hier niet. In Maleisië tellen de voetgangers niet mee. Als je oversteekt, dan remmen de automobilisten niet af en wijken niet uit. Vaak geven ze juist nog wat extra gas. :-(
De volgende dag ga ik naar Bako NP. Als ik aankom op het station is de stadsbus net weg. Ik kom een aantal toeristen tegen en vraag hen of ze ook naar Bako gaan. Uiteindelijk zijn we met z’n zevenen en stel ik voor om zelf vervoer te regelen. En zo gaan we samen in een minibusje op weg naar het park. In Bako moeten we met een boot naar het NP gebracht worden. Omdat we overdag in het park zijn, komen we niet zoveel dieren tegen. Tijdens de schemering komen de dieren juist tevoorschijn. Het enige dat ik zie is een groep langoeren (apen). Na onze wandeling is het zo warm dat we besluiten om te gaan zwemmen. We zien een baai waar meer mensen aan het zwemmen zijn. Ik verbaas me er wel over. Overal staan waarschuwingsborden ivm de krokodillen. Maar ja, het is warm en je kan niet alles hebben. Ik gok er maar op dat als er een krokodil komt dat hij meer zin heeft in Chinees dan in vegetarisch. ;-) In het ondiepe stuk zie ik een reusachtige kwal liggen. Ik ben erdoor gefascineerd. Omdat ik denk dat hij dood is, besluit ik om hem eens van dichterbij te bestuderen. Ik til met een stokje de bovenste laag op om alles eens goed te bekijken. Blijkbaar is de kwal toch niet zo erg dood en kan hij mijn stokmassage niet waarderen, want hij gaat er snel van door. Jammergenoeg waren alle hostels in Bako NP al volgeboekt en kan ik daardoor geen nighttour doen. Maar mocht ik nog tijd over hebben aan het einde van mn reis, dan ga ik nog een keer naar Bako en probeer ik een paar nachten te blijven voor het wildlife spotten. ’s Middags gaan we dus weer terug naar Kuching.
Op zondag wil ik met de boot naar Sibu. Als de taxichauffeur me om 8:00 uur komt halen zegt hij dat de boot al volgeboekt is en dat ik als enige optie de bus nog kan nemen. De bus doet er een paar uur langer over dan de boot, maar ik wil ook geen tijd verliezen door in Kuching te blijven. Het is vakantie in Maleisië en de meeste mensen gaan op pad. En dat is wel te zien als ik op het busstation aankom. Wat een drukte! Maar ik heb geluk. Ik kan met de bus van 10:00 uur mee. Om 17:00 uur kom ik in Sibu aan! Daar neem ik een hotel vlakbij het busstation. De volgende dag ga ik weer met de bus naar Bintulu. Ik doe er 3,5 uur over. Dan met de taxi naar Similajau NP. Daar zal ik een nacht blijven slapen. In Similajau NP maak ik een wandeling in de jungle. Wat een spannende ervaring. Ik hoor overal vreemde geluiden en ik ben nog geen andere mensen tegen gekomen. Ik zie een neushoornvogel wegvliegen en tegen de boom zit een Niah Cave Gecko. Op de brug zie ik een aap lopen.
Op de terugweg ontmoet ik een Nederlands stel: Edmee en Willem. Zij hebben ook de Night River Safari om 20:00 uur geboekt. Gezellig! Maar dan begint het om 19:00 uur te regenen. En niet zo’n beetje ook. De lichtflitsen knallen om de paar seconden uit de lucht (uiteraard gevolgd door de bijbehorende donderslagen). De gids komt ons vertellen dat de tour afgelast wordt. Omdat ik de kans niet wil missen, dring ik toch nog maar een beetje aan. Uiteindelijk is het compromis dat we nog een half uur wachten: als het droog is dan gaan we en als het regent heb ik pech. En gelukkig is het droog! Ik hoop zo nog een keer een 6 meter krokodil in het wild te zien. Maar blijkbaar was dat iets teveel gevraagd…de krokodillen die we zagen waren ongeveer 30 cm…ik heb nog nooit zulke kleine krokodillen in het wild gezien! Het is helemaal geweldig om zo ’s avonds door de mangrove te varen. We speuren met de zaklantaarn over het water op zoek naar de reflecterende ogen van de krokodillen. Verder zien we heel wat vuurvliegjes. Het is fascinerend om daar naar te kijken. Na de tocht besluiten we nog even gezellig bij Edmee en Willem te gaan zitten. Het feest is helemaal compleet met een fles water, 1 blikje cola en een zak pinda’s. Willem heeft ook nog wit brood met kaas en trakteert me op een sneetje. Het is zo’n voorverpakte plak kaas en hij waarschuwt me al dat er weinig smaak aan zit. Maar het smaakt overheerlijk! Nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen! Na maandenlang geen kaas meer op brood te hebben gehad, geniet ik er echt van! En Edmee heeft gelukkig nog een boek voor me dat we kunnen ruilen. Ik krijg van haar ‘Haar naam was Sarah’. Ik begin die avond al met lezen. Ik heb de afgelopen weken geen boek meer kunnen ruilen, dus ik ben er erg blij mee.
De volgende dag (dinsdag) sta ik vroeg op om nog een wandeling in de jungle te maken. Daarna ga ik nog even bij Edmee en Willem langs en ontbijten we samen. Nadat we afscheid genomen hebben maak ik nog een korte wandeling in de jungle en ga vervolgens weer met de taxi naar Bintulu. Daar neem ik de bus die me in 4,5 uur naar Miri brengt. Als ik bij het hostel aankom, word ik al somber van de omgeving. Het is erg afgelegen en ziet er niet uit als een plek waar ik ’s avonds veilig alleen over straat kan. Als er dan ook nog eens geweldig begint te hozen (met de bijbehorende lichtflitsen en donderslagen) is de keuze om binnen te blijven snel gemaakt.
Op woensdag sta ik vroeg op. Ik ga op zoek naar een reisbureau. Ik wil graag een tour boeken naar Gunung Mulu NP. Maar vanwege de feestdagen zitten (nog steeds) alle winkels dicht. Ik word al depressief van de gedachte dat ik nog een dag in Miri moet blijven. Bij het hotel ontmoet ik 2 Canadezen die een tour naar Niah NP gaan maken. Als ze me vragen of ik mee wil, hoef ik daar niet lang over na te denken.
Het Niah NP is bekend vanwege de grotten en de eetbare vogelnesten. We maken een 5 uur durende wandeling door de grotten en komen langs een ‘Longhouse’. Het is een erg gezellige en leuke dag. Ik besluit om niet meer naar Gunung Mulu te gaan (met nog veel meer grotten), maar de bus naar Brunei te nemen. En zo ga ik op donderdag 1 september in de vroegte met de taxi naar het busstation. Als we er aankomen blijkt dit niet meer de opstaphalte te zijn voor de Brunei-bus. Dus we moeten naar een ander busstation. Als we rijden ziet de taxichauffeur opeens aan de overzijde van de straat de Brunei-bus rijden. En daarmee ontstaat er een achtervolging. De taxi raast over de rotonde om maar in de buurt van de bus te komen. Als we er eindelijk achter zitten, blijven we de bus achtervolgen. Tot de bus opeens op een hele vreemde parkeerplaats stopt. Tja, misschien was dit toch niet de bus naar Brunei? Of gaat deze bus in de stalling? Als de taxi chauffeur navraag doet, blijkt dat de bus later pas naar het busstation gaat. Gelukkig mag ik wel alvast in stappen en kan ik in de bus wachten. Dan weet ik ook zeker dat ik de bus niet meer zal missen! Op naar Brunei!

foto's: https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/MaleisieSerawak2011#