Kalimantan (Borneo)

Op Onafhankelijkheidsdag (17-8) vlieg ik vanuit Mataram (Lombok) via Surabaya (Java) naar Banjarmasin (Kalimantan of Borneo). Het is erg rustig op straat. Veel mensen zijn vrij en gaan een weekend weg. Op het vliegveld is het daardoor best druk. In het volle vliegtuig zie ik maar 1 Europese jongen zitten. Als ik weer op mijn tas sta te wachten bij de bagageband staat hij opeens naast me en vraagt of we een taxi naar het centrum van Banjarmasin zullen delen. Dat lijkt mij helemaal prima! Tot ik me bedenk dat we beter een Bemo kunnen nemen. Dat scheelt (in verhouding) een hoop geld en ik wil het graag een keer meemaken. Een Bemo is een mini-taxi-busje dat door de ‘locals’ gebruikt wordt. Waar je normaal een schuifdeur zou verwachten, zit nu een gat. Als Marcus en ik met onze bagage in stappen zit het busje al behoorlijk vol. Maar onderweg blijkt dat er nog veel meer mensen en bagage bij kunnen. :-)
Kalimantan is veel minder druk bezocht door toeristen dan ik me vooraf gerealiseerd had. We merken het al aan de reacties van de bevolking. Passerende mensen (voornamelijk op brommers) zwaaien en joelen als ze ons zien. Als de bus ergens stilstaat, maken de mensen foto’s van ons of ze willen met ons op de foto. Het is een hele rare ervaring! In het centrum van de stad blijkt het een hele opgave om een hotel te vinden. Alles zit vol. De warmte en het gewicht van de bagage maken het er voor ons niet makkelijker op. Bovendien blijven de mensen ons aanspreken, foto’s maken, lachen, zwaaien en joelen. Als we na een uur rond lopen eindelijk een hotel vinden met nog 1 vrije kamer, hoeven we niet lang na te denken. We zijn zo blij dat we een kamer hebben!
Omdat Marcus (Zweden) ook naar het NP wil om de Orang-oetans en neusapen te zien, gaan we de volgende ochtend samen naar een touroperator. Onderweg zien we opeens nog 2 Europeanen lopen. Het zijn de eerste toeristen die we in al die tijd zien. We worden er zelf enthousiast van! We spreken ze aan en ze blijken ook een tour naar dat NP te willen gaan doen. (Diana en Jose komen uit Spanje). Als we met z’n vieren de tour boeken, blijken we geluk te hebben. We kunnen die middag nog naar Pangkalan Bun vliegen voor een 3 daagse boottour door het Tanjung Puting NP.
En zo gebeurt het dat we ’s middags al op de boot zitten op weg naar de jungle. Na een paar uur varen zien we de eerste neusapen! Helemaal super! Daar heb ik zolang naar uitgekeken! Het is al schemerig en de dieren zoeken een plek voor de nacht. Het heeft voor ons geen zin om in het donker verder te varen, dus wordt het anker uitgegooid. Wij zullen hier de nacht doorbrengen. Om onszelf nog even te vermaken besluiten we te gaan pokeren. Tijdens het kaarten hebben we veel last van de insecten die op ons licht afkomen. Opeens zit er een groot insect op een van mijn kaarten. In dezelfde handeling waarbij ik het dier van m’n kaart veeg, schiet de kaart weg en belandt in het water. Shit! Ik ren naar de crew om een stok oid te vragen zodat ik de kaart weer uit het water kan vissen. Maar 1 van de bemanningsleden kleedt zich al uit om het water in te gaan. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. De rivier zit vol met krokodillen en ik wil liever niet dat de jongen zijn leven waagt voor een speelkaart. Maar voordat ik dat kan uitleggen laat de jongen zich al in het water zakken. We houden onze adem in. Pfffff, we zijn zo opgelucht als hij weer veilig aan boord is. Het is toch jammer als je opgegeten wordt door een krokodil voor schoppen 8!
De nachten in de jungle zitten vol met geluiden. Vooral de insecten hoor je overal bovenuit. En het wordt er niet beter van als je de boot voor een boom vol met neusapen aanmeert. Wat kunnen die dieren een herrie schoppen! Af en toe horen we ze vechten en hard krijsen. En om 5:00 uur horen we tot onze verbazing het gebed uit de luidsprekers knallen. Hebben ze zelfs HIER een moskee gebouwd! Welkom in de jungle! Na een luidruchtige nacht varen we weer een aantal uur tot we bij Camp Leaky zijn. Het is 1 van de kampen waar onderzoek naar de Orang-oetans wordt gedaan. Ook worden de gerehabiliteerde dieren hier uitgezet. We zien de eerste Orang-oetans al als we aanmeren. Helemaal super. Ik krijg de kans om een paar mooie foto’s te maken. Moeder en kind zijn wel erg schattig! We lopen een stuk door de jungle, naar een plek waar de dieren bijgevoerd worden. Naast de Orang-oetans zien we ook wilde zwijnen, eekhoorns en vlinders genieten van de bananen. Bij terugkomst staat er een blikje Cola en een bord met gebakken bananen voor ons klaar aan boord. We zijn niet de enigen die daar zin in hebben. Als we even niet opletten zien we een Java aap er met onze Pisang Goreng vandoor gaan. :-) Gelukkig had de kokkin er genoeg gemaakt!
De volgende dag bezoeken we nog 2 andere kampen. Daarna varen we terug en worden we ’s avonds het laatste stukje weer met de auto naar Pangkalan Bun gebracht. Het is zaterdagavond en het blijkt onmogelijk om een hotel te vinden. We proberen alle mogelijkheden, maar alles zit vol. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het plaatsje in een heel dubieus hotel. Ondanks dat het er echt HEEL erg smerig is, zijn we blij dat we een slaapplek hebben gevonden.
De volgende ochtend gaan Marcus, Jose en Diana terug naar Jakarta. Ik besluit om naar Palangka Raya te gaan. Ik wil proberen om vanuit daar een tour door het NP te maken en dan richting Pontianac te reizen. Vanuit Pontianac kan ik de grens over naar Maleisie. Klinkt als een goed plan! Ik besluit om de bus naar P. Raya te nemen. Als ik een kaartje koop wordt me gezegd dat ik er zo’n 20 uur over zal doen. Vreemd, want de Lonely Planet zegt dat de bus er ongeveer 15 uur voor nodig heeft. Omdat ik niet ’s nachts wil aankomen, neem ik de bus van 16:00 uur. In het geval dat het boek gelijk heeft, zal ik rond 6:00 uur aankomen. Lijkt me prima!
Om de laatste uren goed te besteden loop ik door P. Raya heen. Ook hier reageren de mensen zoals de voorgaande dagen. Maar zonder de anderen voel ik me er heel ongemakkelijk bij. Nu valt mijn lengteverschil met de bevolking nog meer op. Ik ben gemiddeld zo’n 30-50 cm groter dan de mensen die hier rondlopen. :-( Het laatste uur besluit ik nog even naar het internetcafe te gaan. De computers staan tussen 2 schotten op de grond. Als ik me eindelijk tussen die schotten in heb gevouwen, kan het feest beginnen. De mensen die er zijn lopen heen en weer om naar me te kijken. Dan zitten er opeens 3 jongeren van een jaar of 9 bij me om te kijken wat ik aan het doen ben. Ook mijn buurman is erg benieuwd wat ik allemaal typ. Zodra de jongen die hier in dienst is, ziet dat ik op facebook ben ingelogd komt hij naar me toe. Met een paar muisklikken heeft hij me er een ‘vriend’ bij gegeven. Af en toe is het allemaal een beetje teveel van het goede… Ik vraag die jongen of hij me even op zijn brommer naar het busstation kan brengen. Ik bied hem 10.000 rupiah (is toch 80 cent!) en daar wil hij het wel voor doen! Als het tijd is om te gaan, stap ik achterop de brommer. Alle achterblijvende mensen komen naar buiten om me uit te zwaaien. De jongen is duidelijk trots dat hij me weg mag brengen.
Het duurt niet lang voordat de bus vertrekt. Het is een erg luxe bus, dus dat is weer mooi meegenomen! Halverwege stoppen we nog ergens om even wat te eten. De bus is veel sneller in P. Raya dan dat ik verwacht had. Het is erg dubbel of je dat positief moet noemen, want de bus had er maar 10 uur voor nodig. En dus stond ik om 2:00 uur in de nacht opeens buiten. Precies wat ik had willen voorkomen. Er zat niets anders op dan met mn bagage opzoek te gaan naar een hotel. Het eerste hotel dat ik vond was dicht. De tweede, derde….zevende waren vol. Ondertussen zakte de moed me al in de schoenen en probeerde ik een plan B te verzinnen. Maar ergens buiten slapen was ook niet aantrekkelijk. Opeens werd ik door een man aangesproken die ook in die bus had gezeten. Hij kende de stad en zou wel met me meelopen om nog verder naar een hotel te zoeken. Ik was hem daar erg dankbaar voor! Het was erg donker en de straten zagen er dubieus uit. Het 10e hotel dat we binnenliepen had gelukkig nog een kamer vrij! Wat een opluchting!!! Door alle stress was ik nu wel klaarwakker. Het voordeel was dat ik daardoor en het tijdsverschil met thuis eindelijk sinds weken weer de kans had om even met Steven te skypen!
In Palangka Raya kom ik erachter dat ik me vergist heb ik het aantal dagen dat ik nog in Indonesië mag doorbrengen. Mijn visum loopt zelfs een paar dagen eerder af dan gedacht. Het hele plan om naar het NP te gaan komt daarmee te vervallen. Ik zal toch naar Pontianac moeten omdat ik vanuit daar de grens naar Maleisie kan oversteken. Maar het blijkt allemaal lastiger dan verwacht. Er zijn geen wegen om naar Pontianac te gaan. Er gaan geen vluchten op mijn beschikbare dagen vanuit een ander plaats in Kalimantan naar Pontianac. Ik word er een beetje moedeloos van bij de gedachte dat ik mijn laatste dagen in Indonesië alleen maar bezig ben met het regelen van vervoer om er weg te komen. Uiteindelijk heb ik een plan. En zo ga ik de 23e met de nachtbus terug naar Banjarmasin. In Banjarmasin vertrek ik dan de 24e in de vroege ochtend om via Jakarta naar Pontianac te vliegen. En op de dag dat mijn visum verloopt vlieg ik van Pontianac naar Kuching. Eindelijk ben ik dan in Maleisie!Daar ga ik beginnen aan mijn laatste Lonely Planet: Malaysia, Brunei and Singapore!

foto's: https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/IndonesieKalimantan2011#