Op visite bij de Sultan en zijn vrouw in Brunei!

Op donderdag 1 september ga ik naar Brunei. De meeste mensen die in Brunei zijn geweest, zijn er niet zo positief over. Het woord ‘saai’ wordt daarbij vaak gebruikt. Omdat ik er toch doorheen moet reizen als ik met de bus naar het oosten van Maleisië wil, lijkt het me wel leuk om er een paar dagen te blijven.

Nadat we even in de bus gezeten hebben komen we bij de grensovergang. We gaan er allemaal uit, krijgen een stempel in het paspoort en stappen allemaal weer in. Na een paar minuten rijden komen we bij de grenspost van Brunei. Allemaal er weer uit, vingerafdrukken maken, paspoort controle, tassencontrole en allemaal de bus weer in. De tassencontrole gebeurt handmatig. Een streng uitziende mevrouw gebied ons de tassen leeg te halen. Eerst moet ik mn hele dagrugzak leeghalen (nee mevrouw, ik heb geen sigaretten en nee mevrouw, ik heb geen alcohol!). Dan is mijn grote rugzak aan de beurt. Wederom de vraag of ik hier sigaretten en alcohol in heb. Nee, mevrouw, geen sigaretten en alcohol. En tot mn eigen verbazing flap ik er nog uit dat ik ook geen apen smokkel. Niet zo handig. (Ik ben wat dat betreft dus niets veranderd). Ze ziet er uit alsof ze mijn opmerking niet kan waarderen en daarom voeg ik er maar achteraan dat ik in een opvang voor apen heb gewerkt. En dat we daar geregeld apen binnenkregen die men probeerde om een land binnen te smokkelen. Blijkbaar verandert dat alles, want ze begint een gesprek met me. Aan het einde van het gesprek krijg ik zelfs een glimlach! Ik wens haar een goede dag en stap weer in de bus.

Na 3,5 uur kom ik aan in Bandar Seri Begawan, de hoofdstad van Brunei. Als ik mijn tas uit de bus haal zie ik dat mn shampoofles open is gegaan. Uiteraard zit er meer shampoo in de tas dan in de fles. Het is blijkbaar zo’n dag…
Dan komt er een man op me af die zich voorstelt als Danny. Hij is tour guide. Hij komt als geroepen! Door het weekend en de feestdagen heb ik al een week niets kunnen regelen en reseveren om bijvoorbeeld Mt. Kinabalu te beklimmen of een jungle tocht te maken. Als ik met Danny in gesprek ben, en de prijzen hoor, verander ik direct mijn plannen. Ik wilde hier naar het regenwoud, maar dat kan ik beter in Maleisië doen. Brunei is gewoon veel duurder en dan is het zonde van het geld als ik het ook later nog kan doen. Ik spreek met hem wel af om een boot jungle safari voor de middag te doen door het mangrove bos.
Als hij op de afgesproken tijd verschijnt, brengt hij me naar de boot. We gaan eerst naar ‘The water village’. Er wonen ongeveer 450.000 mensen in Brunei, waarvan 350.000 in de hoofdstad. En daarvan wonen er 25.000 op het water. En ze hebben op het water 14 scholen; 3 brandweerposten, politie, moskeeën en een voetbalstadion! Leuk om een keer gezien te hebben, maar ik kan niet wachten om de jungle in te gaan. :-). We varen langs het paleis en Danny vertelt me alles over de Sultan. Over zijn autoverzameling, over zijn vliegtuigen, over de Argentijnse pony’s voor zijn poloteam, de regelingen voor de inwoners van het land. Erg interessant! En wat moet de Sultan rijk zijn! (Ik heb alle opties bedacht om te infiltreren, maar daar is nog geen plan uitgekomen).
Dan varen we de mangrove in en zien we een paar groepen met neusapen. Helaas te ver weg om goede foto’s te maken. Dan zegt Danny dat hij nog met me naar The water Village wil. Ik versta niet helemaal goed wat hij daar wil doen, maar zeg dat ik het goed vind. Ik hoop ondertussen dat hij geen gedachten kan lezen, want ik wil liever apen dan mensen kijken. Uiteindelijk komt de boot bij een steiger. We gaan naar een huis. Voordat ik naar binnen stap (schoenen uit!) valt me op hoeveel schoenen er staan. Dan ga we naar binnen…
Aan de buitenkant zien de huizen eruit als krotten maar dat is in contrast met binnen. Ik stap een grote kamer binnen met een marmeren vloer. Langs de wanden staan stoelen waar feestelijk geklede mensen opzitten. Er zijn misschien wel 30-40 mensen. Er valt een stilte als ik binnenkom. Dan hoor ik her en der wat gegiechel. Ik voel me erg ongemakkelijk! Het ziet er allemaal zo sjiek uit. Danny stelt me voor aan ‘The Queen of the house’. Als we doorlopen komen we in een brede gang. Er staat een enorme karaoke set. (Aziaten zijn dol op karaoke!) Aan de andere kant van de hal zie ik een enorme flatscreen met alles er op en eraan. De huisbioscoop legt Danny me uit. Op de gang komen allemaal kamers uit. In totaal wonen er in dit huis 12 mensen. Daarachter is nog een keuken. Ze hebben ook katten in huis rondlopen tegen de ratten en muizen. Maar omdat het een feestdag is mogen ze niet naar binnen en zijn ze opgesloten in een kooi. Ik vind het allemaal maar een bijzonder ervaring; het is totaal anders dan ik me bedacht had! Ik zeg ‘the Queen’ weer gedag en dan gaan we in de boot terug. Ik had het toch niet willen missen!

’s Avonds ruil ik in het hostel mijn boek ‘Haar naam was Sarah’ (bijzonder en aangrijpend boek, ik had het de dag nadat ik het gekregen had van Edmee al uit) voor ‘Haar naam is Hannah’ :-). Ik lees het ’s avonds nog uit. Dus de volgende morgen ruil ik het weer voor ander boek. Ditmaal Nicci French in het Engels: ‘complicit’.
Ik heb nog niet zoveel plannen voor vandaag. Ik kom Danny bij de receptie tegen en hij zegt me dat ik naar het paleis moet gaan. Ach waarom niet?
En zo ga ik met de bus naar het paleis. Als ik in de bus probeer te controleren of ik de goede bus heb, spreekt er niemand Engels. Uiteindelijk snapt de hele bus :-) dat ik naar het paleis wil en word ik er op de goede plek uitgezet.
Ik heb geen idee waar ik heen moet, maar het leek me logisch om de rest van de kudde maar te volgen. Dan zie ik de ingang van het paleis. Opeens geven de bewakers iedereen een stopteken. Het kruispunt wordt vrijgemaakt. De sirenes zijn hoorbaar en de politie komt eraan. En daarachter volgen diverse bijzondere auto’s. De sultan komt thuis van zijn gebed in de moskee! Ik bekijk de auto’s aandachtig. En voel enige vorm van medelijden. Ik zie dat die beste man niet eens een Toyota Yaris heeft! En die is al meerdere malen door de consumentenbond uitgeroepen tot de betrouwbaarste auto van het jaar. Maar ja, ook een Sultan kan niet alles hebben! Als alle auto’s gepasseerd zijn, mogen de mensen weer door. We gaan door de hekken en daar wachten de bussen op ons. Ik heb geen idee wat er moet gebeuren, maar ik volg de rest. Ik ga in de bus naast een meisje zitten die er erg modern uitziet. Ik raak in gesprek met haar en ben verrast door haar perfecte Engels. Ze is 15 en komt uit Brunei. Vandaag gaat ze voor de 2e keer bij de Sultan en zijn vrouw op bezoek gaat. Als ze haar naam zegt hoor ik iets met veel te veel lettergrepen. Ik mag Nurul zeggen. Ze vraagt me of ik een gids heb. Nee, die heb ik niet. Ik vraag me of ik met haar mee mag. Dat is goed. En zo gaan we samen verder. Ze neemt foto’s van me bij de ingang. Als we naar binnengaan staat er een buffet klaar. Iedereen mag net zoveel eten en drinken pakken als hij wilt. Bij ons aan tafel gaat een groep mannen in uniform zitten. Als ik vraag wat voor werk ze doen, blijken ze van de beveiligingsbrigade van het paleis te zijn. Ik ben gefascineerd hoe alles in zijn werk gaat. Het zou toch bijzonder zijn als je bij Bea op visite mag, eerst gaat eten en daarna handen schudden met de Koninklijke familie. Als het eten op is gaan we in de rij staan. We worden naar een grote zaal geleid waar we moeten plaatsnemen. Op een gegeven moment zegt Nurul dat ze niet zo van wachten houdt. Ze heeft een plan hoe we onze wachttijd kunnen verkorten. Ik vind haar helemaal geweldig! Ik ben blij dat ik haar ontmoet heb! Voor een moslima is ze erg vooruitstrevend. Voordringen in het paleis van de Sultan: het zou niet in me opgekomen zijn! Maar goed, we lopen naar de wc. Nurul vertelt me dat ze erg van zingen en karaoke houdt en dat ze aan een jeugdwedstrijd heeft meegedaan. Ze vraagt me of ik haar zangkunst wil beoordelen en haar Engelse uitspraak. Als ze een liedje van Mariah Carey zingt, kan ik alleen maar zeggen dat het fantastisch is. Ze twijfelt aan zichzelf, ten tijde van de wedstrijd is ze maar 2e geworden… Dan lopen we vanuit de wc naar een andere rij. Nurul probeert bij de groep aan te sluiten die al verder mag lopen. We komen bij de bewakers waar we daarvoor mee aan tafel hebben gezeten. Het is dus geen enkel probleem om een paar rijen voor te dringen! Als we door lopen leidt de rij ons naar de volgende wachtzaal. Na een tijdje gaan we door naar een volgende ruimte. In de rij krijg ik de associatie met de Efteling; de enorme wachtrijen in de sprookjesachtige omgeving (die nu wel echt is). In onze rij staan alleen vrouwen. De mannen worden vanaf het begin ergens anders heen geleid. De vrouwen gaan de Koningin een hand geven en de mannen gaan naar de Sultan. Ik zeg tegen Nurul dat ik liever naar de Sultan wil (omdat ik denk dat daar het grote geld zit). Nurul vindt het grappig, maar het kan echt niet. Ik kan als vrouw niet de Sultan een hand geven. En dan gaan de deuren open. De Sultan komt eraan! Ik heb zoveel geluk zegt Nurul dat ik de Sultan te zien krijg! De Sultan loopt met zijn kleinzoon aan de hand over de rode loper naar een andere ruimte. Daarachter loopt de kroonprins. Gevolgd door nog een clubje mannen. Ik wacht even af wat de vrouwen in de rij doen. Flauwvallen? Gillen? Nee, ze beginnen massaal te zwaaien, dus ik zwaai vrolijk mee. Dan gaan we een zaal in waar de koningin en de prinses (vrouw van de kroonprins) staan. Daarachter staat een rij met de dochters van de Sultan, nichtjes en andere vrouwelijke familieleden. Het lijkt wel een receptie voor een bruiloft. Een lange rij om iemand de hand te schudden om vervolgens meteen door te moeten lopen. De koningin ziet er vanaf een afstandje beeldschoon uit. Ook de prinses is een zeer mooie vrouw. Als ik bij de koningin kom kan ik alleen maar gefascineerd naar haar gezicht kijken. Ik heb nog nooit zoveel make-up op 1 vrouw gezien. :-) Waarschijnlijk is ze toch niet zo mooi… Ze geeft een krachtige handdruk. En dan, tot mijn verbazing begint de koningin een gesprek met me! Waar ik vandaan kom en of ik op vakantie ben in Brunei. Ik beantwoord haar vragen en vertel haar dat Brunei een mooi land is. Van de prinses krijg ik een slaap handje, evenals van de dochters van de Sultan en zijn nichtjes. Als we de zaal verlaten is Nurul in extase: DE koningin heeft tegen MIJ gesproken. Wow! Ik krijg tegenwoordig zo vaak de vraag waar ik vandaan kom, van de meest bijzonder geklede vrouwen, dat het even duurt voordat het tot me doordringt dat het blijkbaar erg speciaal was. Ik denk dat dit 1 van de meest bijzondere dagen tijdens mijn reis is. Het hele plaatje is zo bijzonder: de Efteling sfeer (zonder het vrolijke, maar irritante deuntje), het gezellige moment tijdens het eten met de beveiligingsbrigade, de Sultan, de Koningin en de kennismaking met Nurul. Als we het paleis verlaten, krijgen we een cadeautje mee. Het is een luxe doos met heerlijke koekjes! Als ik in de bus zit om terug te gaan naar mijn hostel bedenk ik me dat ik nooit tegen iemand zal zeggen dat Brunei saai is! Ik vond het geweldig!
Pas later kom ik erachter dat het paleis van de Sultan maar 3 dagen paar jaar geopend is: namelijk tijdens de Hari Raya festiviteiten aan het einde van de ramadan. Tijdens deze feestdagen moeten de moslims iets voor hun minder bedeelde medemens doen. Ik heb wat dat betreft dus mazzel gehad dat het paleis zijn deuren geopend had gedurende de dagen dat ik er was!

De volgende dag verlaat ik Brunei. Ik neem om 8:00 uur de bus naar Kota Kinabalu. We passeren 4 keer een grensovergang. Aan beide zijde van de grens krijg je een stempel, dus ik sta 8x in de rij. Pffff.
In de bus worden dvd gedraaid. Ze beginnen met een dvd van Justin Bieber. Vreselijk! (Waar ik dat nou aan verdiend heb???) Maar de volgende dvd’s zijn niet beter. Een paar voor de karaoke en een Aziatische vecht-horror film. In de film gebeuren de meest gewelddadige martelpraktijken. Ik vind het vreemd dat ze zo’n film laten zien terwijl er een aantal jongere kinderen (en ik) in de bus zitten. Om 17:30 kom ik in Kota Kinabalu (provincie Sabah) aan. Ik ben weer terug in Maleisië!
In Sabah ga ik mijn laatste dagen van mijn reis doorbrengen. Daarna vlieg ik naar Singapore en dan gaat het vliegtuig naar Amsterdam. Ik kan het me niet voorstellen dat ik over 2,5 week weer thuis ben! Het aftellen is begonnen!

Helaas geen foto's van de Sultan. Maar de andere foto's staan op: https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/Brunei2011#