Nusa Tenggara deel 2 - de boottocht

Op het moment dat ik deze boot tocht boekte heb ik dat ‘op straat gedaan’. Op papier zag het er goed uit. En deze tour had ik al eerder aangeboden gezien, voor dezelfde prijs, waardoor ik er wel vertrouwen in had. Maar toen ik de reizigersbijbel er nog eens op na sloeg, begon ik er toch over te twijfelen. The Lonely Planet waarschuwde namelijk voor tochten met boten die niet zeewaardig waren. En ik heb bij het boeken helemaal niet op het type boot gelet. Ik had wel iets gelezen dat het ‘basic’ was, maar daar hoeft niets mis mee te zijn. Zeker niet als de prijs ook ‘basic’ is. :-)
Als ik op weg ga naar het kantoor van de organisatie in Labuanbajo (Flores) voel ik me opgelucht dat er überhaupt een kantoor is en dat de betreffende aanbieder ook daadwerkelijk bestaat. 1 van de jongens brengt me vanaf het kantoor naar de boot. Ik ben blij als ik het vaartuig zie. Eddy had me de dag ervoor al gezegd dat hun boten best okee waren. Het ziet er inderdaad best degelijk uit. (Eigenlijk was mijn blijdschap op niets gebaseerd, want ik heb ECHT geen verstand van boten.)
Als ik aan boord klim, komt er meteen een man op me af. Hij stelt zich voor als ‘Kees’. Het is de enige Nederlander aan boord. Verder zijn er nog 13 andere aan boord, voornamelijk Franstaligen.
Als we Flores verlaten varen we naar Pulau Kelor om daar te snorkelen. Na een tijdje varen we verder. Ook bij Pulau Kalong stoppen we om te zwemmen. Onze eindbestemming is Pulau Rinca, waar we in het Loh Buaya NP een wandeling gaan maken. Al snel zien we de Komodo varanen. Voor mij DE reden om naar Indonesië te komen! Maar de eerste aanblik stelt me teleur; er ligt een grote groep onder de keuken. Ondanks dat de dieren niet meer gevoerd worden, komen ze op de geur van het eten (van bloed) af. De Komodo varaan heeft zo’n 60 verschillende bacteriën in zijn mond. Als hij bijt, dan sterft het slachtoffer na een tijdje aan bloedvergiftiging. Het zijn geen echte jagers; ze wachten tot hun potentiele diner dichtbij komt en dan gaan ze ervoor. Ze reageren wel erg agressief als ze bloed ruiken. Deze dieren kunnen zo’n 18 km per uur rennen, dus we moeten op afstand blijven. De rangers zijn gewapend met een stok om ze bij een eventuele aanval te kunnen afweren. De rangers hebben er duidelijk respect voor; drie jaar geleden is er nog een jongen aangevallen en opgegeten. Ik hoor van het verhaal maar de eerste helft en dat was het gedeelte over de aanval. Dus als ik vraag hoe het afgelopen is en of de jongen het overleefd had, kijkt de ranger me verbaasd aan. Om me vervolgens uit te leggen dat als je in stukken bent gescheurd en opgegeten dat ze in het ziekenhuis niet zoveel meer voor je kunnen doen. :-)
Tijdens de wandeling in het NP zien we nog een aantal waterbuffels. En dan zien we opeens een echte wilde varaan liggen. Ik ben er helemaal blij mee! Voor mijn gevoel waren die andere niet ‘echt’ genoeg. Als je er geen moeite voor moet doen om ze te spotten en ze gewoon op een ‘voerplek’ liggen dan telt het niet. Na de wandeling brengt de boot ons weer naar een snorkelplek. Uiteindelijk varen we naar de laatste locatie waar we voor anker gaan. Daar wachten we tot de vliegende honden (Flying foxes) uitvliegen. Ook is het tijd voor het avondeten. Hmmm!
Het ‘basic’ gedeelte van de tour zit voornamelijk in de slaapplek (dun matje en iedereen bij elkaar) en de badkamer (waar alleen een wc is). De houten schuifdeur loopt bij mij ook nog geregeld vast, waardoor er iedere keer iemand van de bemanning moest komen om me te bevrijden. :-)
De tweede dag varen we een klein stukje totdat we bij Loh Liang zijn. Het NP van Pulau Komodo. Ook hier staat een wandeling op het programma. Tijdens de tocht zien we een hert in de bosjes staan. Verder komen we een aantal varanen (volgens mijn beoordelingssysteem zijn het ‘wilde’), nog meer herten en een aap tegen. Ik sluip naar 1 van de herten en kan het tot een paar meter benaderen. Een mooie foto is mijn winst! Het lukt me ook om naar een varaan te sluipen (als de ranger en de varaan niet kijken). Ik verschuil me achter een boom. Ook dit levert me leuke foto’s op. Tja, risico’s moet je nemen in het leven. En ik ga liever dood doordat een varaan me opeet dan dat ik hier onder een brommer kom! Maar goed, dat ter zijde. Het is tijd om weer verder te gaan. Bij Red Beach en Pulau Laba hebben we weer de mogelijkheid om te snorkelen. Daarna varen we 18(!) uur totdat we bij Pulau Satonda (boven Sumbawa) zijn. De golven veroorzaken een behoorlijke deining. Pfff, dat wordt een lange nacht! Omdat ik me niet helemaal lekker voel, vraag ik om een reispil. Beter maar meteen doen voordat ik echt misselijk ben. Ik krijg van iemand iets tegen de misselijkheid (maar geen reispil). Kees brengt me nog een potje met Diazepammetjes. Ondanks dat we die nacht behoorlijk door elkaar geschud worden, slapen Kees en ik best goed!
Kees is gepensioneerd en werkt nu voor een reisorganisatie als reisbegeleider. Ik vind Kees heel enthousiast en inspirerend. Hij kan boeiend vertellen over de reizen die hij gemaakt heeft, over de politieke situaties in de landen waar hij geweest is en hoe dat zijn denken in de loop der tijd veranderd heeft. Ik zou best een keer in een groep van Kees een reis willen meemaken!
Als we wakker worden ligt de boot weer voor anker. Tijd voor de onderwaterwereld; we gaan snorkelen! Daarna bezoeken we een salt water lake. Rondom het meer zijn dode stukken koraal aan de takken van de bomen gebonden. Een bijgeloof om geluk te krijgen. Het ziet er wel feestelijk uit. Als de boot bij Pulau Moyo voor anker gaat, moeten we naar het eiland zwemmen. We doen daar een jungletocht, met als doel om een mooie waterval te zien. We gebruiken de waterval om te douchen. (En ik scoor een pluspuntje voor mezelf; want het water is behoorlijk koud!).
’s Middags gaan we kip halen. Opeens stopt de boot en gaan we voor anker. Kapitein Andy pleegt een telefoontje en bestelt 2 kippen. Uiteindelijk komt er een bootje om twee levende kippen te brengen. Achterop de grote boten hangt een houten kratje. Daar gaan de kippen in. Op die manier houdt de bemanning kippen aan boord en hebben ze vers vlees tijdens de tocht. (Misschien niet nodig om te zeggen, maar er is geen koelkast aan boord). Onze kippen halen het kratje niet en komen niet verder dan de keuken. Al snel ruikt het naar een soort van kippensoep. Ik ben vooral blij dat het leed van de kippen snel voorbij is. Want het kratje is niet echt diervriendelijk. De dieren hangen dan in een kleine ruimte, in de volle zon, zonder dat ze water en eten krijgen. Ook wordt er tijdens de tocht vis gevangen. De bemanning maakt van een leeg colablikje een blinkertje en bevestigt daar een haakje aan. Al snel hebben ze beet. Iedereen is er zo blij mee. (Behalve ik. En waarschijnlijk de vis ook niet.) Ik vraag nog voorzichtig of we de vis weer gaan vrij laten, maar dat is een retorische vraag…Ik vraag of ze dan aub het dier zo snel mogelijk uit z’n lijden willen verlossen…Het blijkt voor veel mensen moeilijk om enige vorm van empathie te hebben voor een spartelende en stikkende vis in doodsstrijd. Jammer. De volgende dag vangen we op diezelfde manier een grote tonijn. Deze wordt vrijwel meteen tot lunch verwerkt.
De laatste nacht varen we door naar Lombok. Daar staat een busje op ons te wachten. De tour is ten einde; ik vond het erg leuk! Na het ontbijt brengt het busje mij naar Mataram en de anderen naar Senggigi. In Mataram heb ik een dagje voordat ik naar Kalimantan ga vliegen. Nadat ik al geboekt had, hoorde ik van andere toeristen dat deze maatschappij op de zwarte lijst staat. Dus als jullie nog vaker een blog van mij willen lezen, dan kan het verstandig zijn om voor me te duimen dat het goed gaat!
Tot de volgende keer!
voor de foto's:
https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/IndonesieNusaTenggara22011Boottocht#