Van Broome naar Perth

Onze 10 daagse tour naar Perth begon met uitslapen! Een briefje op de slaapkamerdeur vertelde ons dat we niet om 6:30 zouden vertrekken maar om 9:00 uur! Wat een luxe!
We vonden het best spannend om voor zo’n lange tijd met een groep mee te gaan. Hoe is de groep? Zijn wij met z’n drieën de oudsten? (Tja, ik ben al een keer de oudste in een groep geweest :-( ). Kan Elma goed meekomen met de activiteiten die we gaan doen? Hoe gaat het met Wiel als we 3 dagen gaan kamperen in een swag? Zal Elma in staat zijn om met haar 12 lessen Engels voldoende aansluiting in de groep te vinden? Genoeg vragen die ons bezighouden.
Gelukkig blijkt op dag 1 (14-7)al dat een deel van onze zorgen ongegrond zijn. Ja, we zijn wederom de oudsten, maar we hebben gelukkig een hele leuke groep. Tomer en Onn komen uit Israël, Lenka uit Tsjechië, Lee en Caroline uit Engeland, Carmen en Isabella uit Duitsland en Sam uit België. En onze Aussie gids Candice heeft ooit een Nederlandse vriend gehad en spreekt daardoor een paar woorden Nederlands. Elma redt zich prima met haar Nederlands, Engels, Duits en Pools (tegen Lenka).
Dag 1 van de tour leggen we al meteen een enorme afstand af. We rijden langs 80 Mile Beach naar Pardoo Station waar we de nacht doorbrengen. Het is een lange dag in de truck. Omdat we maar met weinig mensen zijn hebben we lekker veel ruimte! We hebben tijd genoeg om de andere groepsleden beter te leren kennen! De anderen vinden het leuk dat Elma en Wiel me zijn komen opzoeken en dat ze mee zijn met deze tour. Ze zeggen dat ze Elma en Wiel ‘lovely’ vinden…
Dag 2 zijn we via het afgelegen Pilbara gebied naar Karijini NP gereden. De 2 dagen in de Karijini hebben we veel gewandeld en geklommen. Een aantal wandelingen vonden we best spannend om te doen; klimmend langs de rotsen met weinig ruimte voor de handen en voeten. Elma en ik hadden de volgende dagen dan ook flink spierpijn. Waarschijnlijk dat we toch minder relaxt aan de rotsen hebben gehangen dan we ons zelf wilden doen laten geloven. Toch vonden we het heel leuk om te doen. We slapen 3 nachten in het NP in een swag. Een swag is een canvas zak waar je met je slaapzak in gaat liggen. Omdat het ’s nachts behoorlijk koud is, hadden we onze swags in de tent gelegd. Het is een hele soap om met Elma en Wiel te kamperen. Voordat ze eindelijk in hun swag liggen zijn ze al een uur verder. Als dan eindelijk het licht uitgaat, blijft het ongeveer 1 minuut stil. Daarna vragen ze zich af waar een bepaald voorwerp is, dat weten ze dan niet, dus gaat het licht weer aan en wordt alles weer overhoop gehaald. Vervolgens komt het moment dat Wiel weer in de swag moet gaan liggen, maar ruzie heeft met de slaapzak. Het gehuil van de dingo’s op de achtergrond maakt het allemaal nog spannender. Waardoor Wiel de behoefte heeft om steeds te controleren of de tent wel dicht is. :-)
Dag 5 is weer een lange dag in de truck. De meeste tijd slapen we. En we hebben genoeg km’s om naar de muziek te luisteren. We luisteren naar veel (rock)muziek uit de jaren 80. Af en toe klagen Elma en Wiel dat de muziek te hard staat. De muziek van Mumford and Sons (little lion man) kunnen we allemaal waarderen en zal ons voortaan herinneren aan de tijd in Australië!
19 juli gaan we de 6e dag in. We rijden naar Turquoise beach (Exmouth) om daar te snorkelen. Later gaan we ‘sandboarden’. Het kost enige overtuigingskracht om mijn moeder op een plank naar beneden te laten gaan. (Nee, het is ECHT niet eng!) Als ze eindelijk gaat, verliest ze haar evenwicht waardoor ze als een ondersteboven schildpadje aan het spartelen is. (De foto’s kunnen op verzoek getoond worden!) Wiel laat zich ook overhalen en roetsjt een aantal keren naar beneden.
De volgende dag gaan Elma en Wiel met een glasbodemboot het water op. De rest van de groep gaat snorkelen met manta roggen! Het is een dagtocht en we zullen op meerdere plekken gaan snorkelen. Als we op de eerste plek gaan snorkelen, gaan we opzoek naar haaien en bijzondere vissen. Ondanks dat ik een wetsuit aanheb, kom ik blauw uit het water. Ik ben bang dat ik teveel energie heb verspild, want ik tril zo hard dat ik totaal geen controle meer heb over mijn bewegingen. Gelukkig heb ik een half uur om weer op te warmen. We varen naar een plek waar de manta’s zouden moeten zijn. Als we er 1 zien springen we in het water. Wow! Wat is dit vrouwtje groot! En wat is ze mooi! We blijven een tijdje bij haar snorkelen, totdat we een signaal krijgen dat we verder moeten. We varen vervolgens naar een plek waar veel schildpadden zijn. Voordat we terug gaan, speuren we nog naar Humback walvissen. We zien ze helaas alleen van een grote afstand.
Dag 8 gaan we weer op pad. Ditmaal naar Hamelin Pool om naar de stromatolieten te kijken. Deze cyanobacteriën hebben een zeer belangrijke rol gespeeld in de evolutie. De bacteriën produceerden zoveel zuurstof dat er meer leven mogelijk werd. Ook hebben we een korte wandeling gemaakt bij Peron peninsula.
Op de een na laatste dag moeten we weer vroeg op. We gaan naar Monkey Mia om daar de dolfijnen te zien die daar iedere ochtend gevoerd worden. Het is leuk, maar ik vind het te toeristisch. Na de dolfijnen gaan we naar ‘Ocean Park’. Tijdens een rondleiding krijgen we allerlei informatie over de dieren. Ik vind het erg grappig dat ze hier in Australië zo voorzichtig doen met ‘Bull sharks’ terwijl ik daar in Fiji mee gezwommen heb. (Mijn gids in Fiji noemde ze ‘een beetje lomp’ en ‘enthousiast’. Ach, daar heb ik zelf ook wel eens last van. Dat is toch wat anders dan ‘gevaarlijk’!). Na alle zeedieren was het tijd voor een wandeling over Shell Beach. Misschien hoeft het geen uitleg, maar het hele strand lag vol met schelpen. :-) De laatste wandelingen waren in Kalbarri NP waar we onder ander ‘Nature’s window’ gezien hebben.
Op dag 10 rijden we naar een wildlife park dat gerund wordt door 2 dames. Elma mag tot haar grote geluk een Grijze kangoeroe joey vasthouden. Daarna was het een lange rit naar Pinnacles Dessert. Aan het einde van de dag reden we Perth in waar we afscheid namen van onze groep.

We hebben samen een hele leuke tijd gehad. Ongelooflijk dat deze maand zo voorbij gevlogen is! Als we terugblikken op de afgelopen maand dan blijkt een van de hoogtepunten toch het klimmen in de Karijini geweest te zijn. Ook aan de mooie (schelpen)stranden, de wilde dieren, het sandboarden en de gezellige autoritten hebben we leuke herinneringen. Wiel vond de natuur (met de bijzondere rotsen) erg indrukwekkend. Toch geeft hij ook aan dat hij wel andere verwachtingen had. Zo had hij verwacht grote groepen gnoes tegen te komen, die dan gezamenlijk een rivier oversteken. Waarbij er dan af en toe 1 door de krokodillen zou worden opgegeten. ‘En’, zei hij, ‘ook jammer dat we geen hyena’s gezien hebben’. Ik heb geen idee of hij voor zijn vertrek wel de brochure van Australië heeft gekregen, maar ik hoop dat hij nu met ons naar Afrika wil!

Tot de volgende keer!