Van Tasmanie naar Tasmania

Op mijn laatste dag in Melbourne ben ik naar Healesville Sanctuary gegaan. Dat stond al een tijdje op mijn ‘to do lijstje’. (Ja, zelfs op reis heb ik die :-)!) Ik had daar al van meerdere mensen goede berichten over gehoord, dus ik was vastbesloten om erheen te gaan. En juist die ochtend vond ik een emailtje van hun in mijn inbox dat ik van harte welkom was om hun ‘veterinary centre’ te bezoeken. Tijd om op pad te gaan!
Een kwartiertje lopen, meer dan een half uur met de tram, half uur op de trein wachten, ruim een uur met de trein, 30 minuten op de bus wachten, 45 minuten met de bus 685 en daarna overstappen op bus 686 voor het laatste kwartiertje. En toen was ik er! Waarom zijn opvangcentra altijd zo ontzettend slecht met het openbaar vervoer te bereiken?
Het opvangcentrum is alleen voor Australisch Wildlife en bestond uit 2 delen: een zeer goed opgezette ‘dierentuin’ en een medisch centrum. Dit laatste zag er ook strak uit: een eigen sectieruimte, lab, onderzoeksruimte, operatieruimte en een recovery. Alles zodanig gemaakt dat de bezoekers de gebeurtenissen goed kunnen volgen via de glaswand en de beeldschermen. Nadat ik een rondleiding door het medisch centrum had gekregen, werd ik afgezet bij de vogelshow. Ik was vooral gefascineerd door de vogels die in de ‘show’ meededen: verschillende roofvogels en kaketoes. Ik heb nog nooit een vogelshow gezien waarbij ze zwarte kaketoes vrij laten vliegen. Of een doorloop volière met deze zwartjes. In Europa zitten deze dieren, die in de handel HEEEL veel geld waard zijn, altijd goed afgeschermd. Tijdens mijn afstuderen heb ik me in het gedrag van de kaketoes verdiept en dan met name het probleemgedrag dat ze in gevangenschap veelal ontwikkelen. Deze vogels daarentegen zagen er allemaal heel goed uit en gedroegen zich voorbeeldig! Het leefgebied van deze dieren (en de andere dieren daarmee ook) wordt door ontbossing steeds kleiner en daarmee ook de aantallen. Jaarlijks worden er veel bomen gekapt om toiletpapier van te maken. De boodschap die door de vogels werd uitgedragen was om dit te stoppen en gerecycled (toilet)papier te kopen. Toen de show afgelopen was, ben ik nog even een kort rondje door het park gelopen om de rest van de dieren te bekijken. Veel dieren waren in slaap, dus dat was wel een beetje jammer. En zo stond ik in minder dan 2 uur weer buiten.
Ik zag al op tegen de terugreis en deze duurde nog langer omdat bus 686 en 685 geen aansluiting hadden. De buschauffeur raadde ons aan om even een kop koffie te gaan drinken. Bij de uitgang van het opvangcentrum was ik in gesprek geraakt met 2 mensen die ook naar Melbourne moesten. Samen hebben we in het plaatselijke hotel een kopje koffie gedronken. Ik vind het altijd bijzonder hoe dat soort contacten zo gemakkelijk ontstaan. Ik hoef vast niet te schrijven dat het al laat was toen ik weer in het hostel aankwam?
De volgende ochtend was het dan zover: op naar Tasmanië! Om 6:00 uur werd ik opgehaald door de shuttle bus en om 7:00 stond ik dan op het vliegveld. Nadat ik mijn bagage afgegeven had, heb ik een wandeling gemaakt naar de hal waar ik zijn moest door de bordjes DOMESTIC te volgen. Bij de douane werd ik er ook nog eens uitgepikt voor een extra controle op explosieven. De testen waren negatief, dus ik mocht weer verder. Bij mijn gate aangekomen stond er op het beeldscherm dat deze vlucht naar Adelaide ging. Hmmm, dat is toch echt de andere kant op dan Hobart. En mijn vlucht zou ook 10 minuten later gaan dan deze. Dat klopte dus niet. Bleek dat ik in de hal van de verkeerde maatschappij stond. Wat een druif ben ik! Moest ik weer helemaal teruglopen, weer door de douane heen, de hele hal door om nu langs de goede douanepost te lopen. Het viel me nu pas op dat er onder de bordjes ‘Domestic’ (weliswaar met hele kleine letters) de maatschappijen aangegeven stonden. Van de vlucht heb ik weinig gemerkt: ik ben in slaap gevallen voordat we opgestegen zijn en ben wakker geworden voordat we geland waren. Kon ik nog even bijkomen voordat ik moest uitstappen. :-)
In Hobart heb ik een mini camper gehuurd. IK wilde mezelf het geld besparen van een georganiseerde reis en de vrijheid ervaren van het zelf regelen. Ik vond het helemaal geweldig! Het rijden door de bergen, heerlijk!
Al heel snel kwam ik erachter dat het zelf organiseren voor 1 persoon toch veel duurder is, dan het georganiseerd gaan. Bovendien kostte het me ook veel meer tijd om alles te regelen. Nu moest ik alle reisgidsen, brochures, folders en The Lonely Planet uitpluizen om de meest geschikte route uit te stippelen zodat ik alle dingen kon doen die ik wilde doen. En het was voor deze week het geld absoluut waard. Toch ben ik ook blij dat ik de aankomende maand georganiseerd ga reizen!

De route die ik uitgestippeld had:
Dag 1: Hobart-Tarraleah via Mount Field, waar ik een aantal wandelingen langs de Russell Falls, Horseshoe falls en Tall Trees heb gemaakt. Op een gegeven moment kwam ik nog oog in oog te staan met een Pademalon.
Dag 2: Tarraleah – Strahan
Een route door de bergen met heel veel bochten. Onderweg ben ik vaak gestopt om van de uitzichten te genieten en wandelingen te maken. Bij Lake St. Clair (het diepste meer van Tasmanie) ben ik wat langer gebleven. Voordat ik bij Lake St. Clair was, ben ik gestopt bij The Wall. In deze houten muur waren allemaal afbeeldingen gemaakt (met een guts, denk ik) om de geschiedenis van Tasmanie af te beelden. Heel erg knap gedaan. Dat zal vast veel tijd gekost hebben!
Dag 3: Strahan, Cradle Mountains (jawel, voor de wandelingen), Launcester en Kelso.
Launcester is een relatief grote stad en daar kwam ik tijdens de spits aan. Ik vond het veel te druk. Het duurde dan ook niet lang om het besluit te nemen om verder naar Kelso te gaan. Kelso lag van de route af maar ik had ervoor gekozen omdat er in de advertentie van het caravanpark stond dat er veel wildlife in het gebied was.
Toen ik vlakbij het park was(ondertussen was het al donker) zag ik al een wombat, wallaby en possum het bos ingaan. Op het terrein zelf liepen nog veel meer dieren. De parkbeheerder waarschuwde me al dat de wombats de campers vaak gebruikten om er tegenaan te schuren. Dit gebeurde dus ook: terwijl de camper heen en weer geschud werd, hoorde ik de wombat luid kreunen en knorren. Gelukkig was ik gewaarschuwd, anders had ik de schrik van m’n leven gehad.
Dag 4: Van Kelso naar Coles Bay en Freycinet National park met als eindbestemming Bicheno. Ook deze dag veel wandelingen gemaakt. Freycinet is echt super mooi! In Bicheno overnachten de pinguïns op het strand van Blowhole. Maar helaas, ik heb lang staan wachten, deze avond niet. Er zouden ook walvissen en dolfijnen te zien moeten zijn, maar die waren er ook niet. :-(
Dag 5: Van Bicheno naar Port Arthur en Sorrell
In Port Arthur ben ik naar de oude gevangenis gegaan die in 1830-1877 gebruikt werd. Het was een gevangenis waar men probeerde om de gevangenen met straf, hard werken, scholing en geloof weer op het rechte pad te krijgen. Dat schijnt niet altijd gewerkt te hebben. Voor het stelen van een brood kreeg je gemiddeld 7 jaar, dus je was er dan ook wel een tijdje. Ik vond het erg interessant. Vervolgens heb ik een rondleiding gekregen naar Isle of the Dead waar alle (overleden, dat spreekt voor zich) gevangenen, soldaten en andere bewoners werden begraven. De gids was erg goed in het vertellen van de verhalen. Geweldig! Jammer dat het maar 40 minuten duurde want ik had wel uren naar die man kunnen luisteren. Maar ik had een behoorlijk strakke planning en moest weer verder naar de Tasmanian Devil Sanctuary. (Ze zijn zooooooooooooo leuk!). Als laatste zou ik nog een wandeling maken in het National Park. Toen ik daar met de auto heen reed zag ik op een gegeven moment iets zwarts vliegen. Ik zag direct dat de vleugels langer waren dan die van de kraaien. Het was een zwarte kaketoe! Ik ben meteen uit de auto gesprongen om te gaan kijken. Het voelde als een geschenk: 2 koppels zwarte kaketoes zaten in de boom!
Dag 6 van Sorrell naar Hobart. Afscheid nemen van Berth, de camper. En terugvliegen naar Melbourne.

Ik heb ontzettend genoten van Tasmanie en ondertussen een Tasmania ontwikkeld. Maar zo geweldig als dat ik het overdag vond, zo vielen de nachten me tegen.
Allereerst duurde het 2 nachten voordat ik ontdekt had hoe ik mezelf een prettige slaapplek kon maken. Ik kwam zo’n 20 cm te kort en dus lag ik de eerste 2 nachten opgevouwen. (Dat ziet er ongeveer uit als de opgevouwen joey op de foto). Ten tweede is het winter hier en het vriest ’s nachts. De kachel doet het alleen als de camper aangesloten is op elektriciteit. Een nachtje opladen in het caravanpark kostte net zoveel als een nacht in een hostel. En ik had juist een camper gehuurd om dat geld te besparen. Dus dat zat er niet in. (Beetje bikkelen moet kunnen, het is tenslotte geen vakantie!).
Als laatste punt voelde ik me vaak ongemakkelijk om alleen in de camper te slapen. Het is om 17:30 al donker, (er is bijna geen straatverlichting) en ik blijk bij de weinige te horen die in de winter in Tasmanië gaan kamperen. (Oftewel er was geen kip). Om geen extra geld te hoeven uitgeven, zocht ik dus een plek waar ik de camper kon parkeren om te overnachten. Ik voelde me net een zwerver als ik ’s avonds door het plaatsje liep om een geschikte slaapplek uit te zoeken. Het moest niet te afgelegen zijn, maar ook niet in het midden van de winkelstraat. Uiteindelijk ben ik alle nachten goed doorgekomen, maar ik moet toegeven dat ik wat minder nachtrust heb genoten dan dat ik gewild zou hebben :-).
--------------------------------------------------------------------------

Filmpje van Brum

http://www.youtube.com/watch?v=_jpHa4WzN0k