Met Oz Experience naar Melbourne

Woensdag de 18e begon de eigenlijke toer: in drie dagen van Sydney naar Melbourne. Als eerste reden we naar de hoofdstad van Australië: Canberra. Na het uitzicht vanaf Mt. Ainslie bewonderd te hebben en een rondleiding door ‘Parliament House’ reden we verder naar Cooma en Thredbo. In Thredbo hebben we de nacht doorgebracht in een typisch Duits –Oostenrijks chalet. Een hele vreemde gewaarwording. Ik heb dan meteen de associatie met skiën (wat niet zo raar is in een skigebied) en een enorme behoefte om de lange latten onder te binden. Helaas is het skiseizoen hier nog niet begonnen. Over 2 weken gaan de liften pas open. Ik had mezelf voorgenomen om een paar dagen in Australië te gaan skiën, maar jammer genoeg gaat dat hier niet lukken en zal ik tot 2012 moeten wachten.
De volgende ochtend zouden we de hoogste berg van Australië gaan beklimmen: Mt. Kosciuszko. De enige werkende stoeltjeslift bracht ons halverwege de berg. 1 van de vrouwen die mee was kon niet uit de stoeltjeslift komen omdat haar tas vastzat aan de lift. En haar zus, wilde haar niet alleen laten, dus toen hingen ze beide aan de stoeltjeslift te bungelen. Het duurde voor ons gevoel best lang voordat de stoeltjesliftbediende de helderheid van geest had om op de noodstop te drukken. En het overkwam ook nog eens degene die een enorme hoogtevrees had. Waarschijnlijk dat ze zich daarom zo goed vastgeklampt had aan de stang van de stoeltjeslift. Beide dames hingen ruim een meter boven de grond. Wel een beetje sneu dus. Nadat iedereen weer met 2 benen op de grond stond, was het tijd voor de klim. Maar al gauw bleek dat we helemaal niet goed voorbereid waren voor deze klim: de gids, die ziek was, kon het juiste pad niet vinden en we hadden niet de goede schoenen en kleding aan om in de sneeuw en op het ijs te lopen. De vrouw die aan de stoeltjeslift was blijven hangen, had zoveel problemen door haar hoogtevrees dat iedere pas een eeuwigheid duurde. Na een paar meter geklommen te hebben, begonnen haar benen zo te trillen dat ze niet meer verder kon. Dit alles tesamen was voor mij het moment om tegen de gids te zeggen dat ik niet verder wilde. Ik vond het niet veilig en verantwoord om hiermee door te gaan. En ik wilde voorkomen dat ik daar mn botten ging breken. Al snel kreeg ik van iedereen bijval en werd de wandeling afgeblazen. Toen we een groep studenten op een andere plek omhoog zagen gaan, hebben we ons opgesplitst. De gids is samen met de 2 zussen teruggegaan. Ik ben dus verder gegaan. Doordat we al teveel tijd hadden verloren met de eerste klimpoging, hadden we niet genoeg tijd meer om naar de top te klimmen. Bij het uitkijkpunt zijn we omgedraaid..
Die avond hebben we in Lake Entrance overnacht. Al om 5:30 ging de wekker. Ditmaal weer vroeg de weg op. Het was tijd voor een ‘Koala hunt’. In totaal zijn er door ons 5 Koala’s in de bomen gespot. En veel vogels: naast de Geelkuiven heb ik ook Rose Kaketoes, Pennant Rosella’s, regenbooglori’s en lachvogels (kookaburra) gespot. Helemaal geweldig! ’s Avonds kwamen we in Melbourne. Tijd om afscheid te nemen van de groep, omdat ik er een hop off van 11 dagen doe om Tasmanie te bezoeken.
In Melbourne ben ik in de wijk St. Kilda afgezet. Een erg leuke wijk met veel leuke winkeltjes, leuke terrasjes, een attractieparkje, strand en een pier met pinguïns. Maar ik kon daar niet zo van genieten. Ik heb steeds meer moeite met het omschakelen tussen het alleen reizen en met de groep op pad te zijn. Verder was ik teleurgesteld dat ik niets meer van Catherine gehoord had op mijn mailtjes. (Met haar heb ik door Ecuador gereisd). Ze had me uitgenodigd om deze dagen bij haar door te brengen en daar had ik me erg op verheugd. Ik vond het jammer dat het niet doorging. Wat ook niet hielp was dat ik me in het hostel helemaal niet thuis voelde. Een enorme feestfabriek. ’s Avonds allemaal dronken mensen om me heen en kotsende kamergenoten. Niet mijn ding dus. Bovendien waren er een aantal dingen die niet doorgingen die ik wel gepland had. Alles tesamen genoeg om me wat somber te voelen. Ik had zaterdag en zondag dan ook nergens zin in om te gaan ondernemen. Toch heb ik mezelf er toe gezet om door de wijk heen te wandelen en naar de botanische tuinen (geen geelkuiven) en het strand te gaan. Nadat ik de pier afgelopen was, bleken de pinguïns niet thuis te zijn. Op het strand aangekomen zag ik veel mensen die met hun hond aan het spelen waren. Dat is juist datgene dat Saph ook zo leuk vindt om te doen, dus bij die gedachte werd ik ook niet vrolijker. Voordat ik op reis ging, vroegen een aantal mensen of ik wel zolang zonder Saph en Brum kan. Eigenlijk niet! Want door de maanden heen ben ik een Brum en Sap-heimwee aan het ontwikkelen. (Het is erg genoeg om te moeten toegeven, maar het is zo). Als ik ergens in gedachten loop en ik kom een kat tegen, dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. En daar hoeft ie dan nog helemaal niets voor te doen. Als het desbetreffende dier zich laat aaien, voel ik me helemaal blij worden. En bij honden is het net zo. Als ik een hond tegen kom, dan zeg ik iets tegen de viervoeter. Wanneer de hond er op reageert dan gaat mijn hart sneller kloppen en word ik helemaal blij. Als ik een zwarte hond tegenkom, dan word ik nog blijer. En door de tijd heen wordt deze hondenheimwee steeds groter. Waar ik in het begin nog kritisch was en alleen honden boven de 50 cm schofthoogte aaide, ben ik nu in een stadium beland dat ik zelfs een enthousiaste (zwarte) chihuahua heb geaaid en op schoot heb gehad. Het moet niet gekker worden! (Ik moet niet gekker worden…:-)) Al met al denk ik dat ik me tijdens de hele reis nog niet zo eenzaam en verloren heb gevoeld.
Op maandag was het tijd om van het sombere gevoel af te komen. Ondanks dat ik er geen zin in had, heb ik de tram naar het centrum genomen om daar eens rond te kijken. Omdat het wel weer tijd was om een museumpje te doen, ben ik naar het Melbourne Museum gegaan. En dat was eigenlijk heel erg leuk! Eerst naar de afdeling met wildlife, daarna naar alle gevaarlijke insecten die er in Australië leven. Wat ik bijvoorbeeld geniaal vind is dat het museum gebruik maakt van bepaalde larven om de botten schoon te laten eten, zodat ze die kunnen gebruiken voor het prepareren. Ook de afdeling van het menselijk lichaam, de psychologie van de mens, de geschiedenis van Melbourne en dino’s heb ik met veel interesse bekeken. Het hoogtepunt was echter de tijdelijke tentoonstelling van Tutankhamun. Egypte in de tijd van de farao’s heeft me altijd al enorm gefascineerd. Daar heb ik bijvoorbeeld als 11 jarige nog mijn spreekbeurt over gedaan. :-) Ik vond het heel bijzonder om nu zelf te zien wat er allemaal in zijn grafkamer gevonden is door Howard Carter en zijn crew. De filmpjes over de dna onderzoeken die ze op de mummies hebben gedaan waren erg interessant. Na 5 uur mezelf in het museum vermaakt te hebben, was het tijd om weer met de tram terug te gaan. Bij het Luna Park (waar het attractieparkje is) aangekomen was het alweer donker. In de hoop de pinguïns nog te treffen, ben ik weer naar het strand en de pier gelopen. Daar had ik geluk en zag ik de ukkiepukkies al rond hobbelen. Omdat het donker was, de foto’s niet helder werden en ik er al honderden in Patagonie gezien had, ben ik er niet al te lang gebleven.
En het geluk was nog met me, want toen ik mijn email checkte had ik bericht van Oz Experience dat ik met hun prijsvraag de dagprijs had gewonnen: een rondreis door Nieuw Zeeland! Whoehoe! Helemaal super. Alhoewel ik daar geen gebruik van ga maken, omdat ik daar al geweest ben. Dus als iemand van jullie voor 31 maart 2012 naar NZ gaat (en zo wilt rondreizen) laat het me maar weten! Anders gaat ie op marktplaats!

Morgen hoop ik hier nog een vogelbekdier-opvang te bezoeken en woensdag gaat mijn vlucht naar Tasmanie. De 31 moet ik weer terug zijn voor mijn hop on naar Adelaide (via The great Ocean Road).

Daarover de volgende keer meer. Tot dan!