Vakantie op Rapa Nui!

Eindelijk is het dan zover! Ik ben op Isla de Pascue! Toen ik mijn vakantie vorig jaar aan het uitzoeken was wilde ik graag naar Peru en Paaseiland. Dat was wel erg moeilijk om te kiezen. Dus toen besloot ik beide te doen en de tussenliggende landen ook te bezoeken. En zo is deze lange reis bedacht. Onder andere voor Paaseiland ben ik gaan reizen. En het voelt dan ook heel bijzonder om er nu eindelijk te zijn! Ik heb er al zo lang naar uitgekeken!
Woensdagmiddag (27/4) ben ik er gearriveerd. Even was ik bang dat het misschien niet door zou gaan. De vlucht op 26 april was geannuleerd en naar de 27e verzet. De taxi rit op woensdagochtend ging zoals je dat vaak in films ziet. Het zou me zeker niet verbaasd hebben als het mijn laatste rit zou zijn geworden. :) Op het vliegveld aangekomen kon ik nergens een informatiebord vinden met de incheckbalies. Dus dan maar naar zo´n informatie balie. Die mevrouw vertelde me dat ik bij de incheckbalie 66-84 terecht kon voor de binnenlandse vluchten. (Paaseiland hoort bij Chili). Met mijn zware tas ging ik naar de betreffende rij. Toen werd me daar verteld dat Isla de Pascue bij de buitenlandse vluchten hoorde en dat ik naar balie 35-39 moest gaan. In die rij werd ik eruit gehaald omdat ik nog geen boardingpas had. Dat kon je bij zo´n automaat halen. Uiteraard stond daar ook een rij... Eenmaal aan de beurt, bleek de automaat alleen maar Spaans te spreken...Ik ben toen maar naar een automaat gegaan waar een mevrouw voor hulpbehoevenden bijstond. Ook daar was een rij...Nadat die mevrouw alle gegevens ingevoerd had, bleek mijn reserveringsnummer niet in de computer voor te komen. Dat ging dus op die manier niet lukken en daarom stuurde ze me naar balie 61, waar uiteraard de langste rij stond.:-)
We doen met de scoutingkampen regelmatig het spel `het huis dat gek maakt`. De kinderen moeten dan allerlei loketten/personen af om iets te halen maar worden daar vaak weggestuurd met een opdracht om eerst weer iets anders te halen. Een heel irritant spel. En ik had nu het idee dat ik zelf in zo´n spel beland was: `het vliegveld dat gek maakt`. Want eenmaal bij balie 61 aangekomen was mijn geduld en mijn goede humeur echt wel op.
Toen we allemaal in het vliegtuig zaten (en dan ben je alweer een tijdje verder) bleek dat er slecht weer boven Paaseiland hing en dat ze daar problemen met de landingsbaan hadden. Of we er allemaal maar weer uit wilden...met de bagage. 2 uur later steeg het vliegtuig daadwerkelijk op vanuit Santiago om zo´n ruime 5 uur later weer op de enige landingsbaan van het eiland te landen.

Op het eiland aangekomen regende het. Maar de temperatuur was helemaal goed; en toen kwam ook al snel de zon tevoorschijn. De palmbomen en de kunstwerken maakten het plaatje compleet. Laat de vakantie maar beginnen! Want deze dagen op het eiland voelde als een vakantie. Ik heb er lang over nagedacht wat nu precies voor mij het verschil is tussen ‘vakantie hebben’ en ‘reizen’. Er zitten nuances tussen, maar een waterdichte definitie kan ik er niet van geven. Er zit een goort grijs gebied tussen. Voor mij is ‘reizen’ iets dat meer actie vraagt om bijvoorbeeld alles te regelen dan ‘vakantie hebben’. Het laatste is relaxter. En dat is wat ik dan ook gedaan heb: relaxen!
Omdat ik wat rustig aan met het geld moet doen, ben ik opzoek gegaan naar de goedkoopste accomodatie: een camping. De tent heb ik gehuurd, de rest had ik bij me. Die avond waren er maar 2 mensen op de camping: ik en een Israelische jongen. Die jongen had de dag daarop zijn terugvlucht al, dus vanaf dat moment had ik het rijk alleen.
De eerste nacht had het flink geregend. En met de herinneringen aan het kamperen in Patagonie nog vers in gedachten kon ik niet nalaten om steeds te controleren of de tent wel waterdicht was. Gelukkig was de tent helemaal perfect! Toch een welkome ervaring nadat we een maand met zo´n lek ding op pad zijn geweest.

Donderdag heb ik een mountainbike gehuurd en ben het eiland op de fiets gaan verkennen. Het eiland is super mooi! Zeker als de zon schijnt! Het geeft zo´n heerlijk gevoel als je daar fietst met aan de ene kant het water, de rotsen en de gloven en de andere kant het landschap van het eiland. Onderweg kom je bijna niemand tegen. Het hoogseizoen is namelijk net afgelopen en het is daardoor erg rustig op het eiland. Verder zie je wel veel koeien en paarden. Langs de hele kust staan de Moai´s. (Die grote beelden waar Paaseiland voornamelijk om bekend is.) In totaal heb ik die dag ongeveer zo´n 40 km gefietst. Halverwege de tocht, aan de andere kant van het eiland, heb ik bij het Ranu Raraku National Park een leuk souvenir voor mezelf gekocht van mijn laatste geld dat ik bij me had. Toen ik het National Park in wilde, bleek dat ik veel meer entree kosten moest betalen dan bedacht. Ik mocht er dus niet in :-(. Nu moest ik dus nog een keer terug...Al met al was de toch best pittig. De laatste 18 km waren niet zo´n feest: alles deed al zeer en ook van de fiets afkomen ging niet meer zo soepel. Lopen en zelfs op een stoel zitten voelde pijnlijk…Gelukkig had ik nog een of andere nieuwe gel, die voor dat soort klachten gebruikt kon worden. De volgende ochtend was de pijn al een stuk minder. En door de sportieve inspanningen had ik ook goed geslapen.
’s Ochtends moest de mountainbike weer teruggebracht worden. Maar toen bleek de pijn nog niet weg te zijn en kon ik er nauwelijks op zitten. Omdat ik nog wel naar Ranu Raraku wilde, was de knoop snel doorgehakt. En zo ging ik op de Quad bike/ATV weer verder. In het begin vond ik het wel spannend om er mee te rijden. Het lukte me bijvoorbeeld niet om hem in de achteruit versnelling te krijgen. Toen het me dan eindelijk gelukt was bleek dat ik het soepel achteruit rijden ook nog niet beheersde...:-) Onderweg naar Ranu Raraku heb ik even geoefend en was het geen probleem meer. Eenmaal bij Ranu Raraku aangekomen, was ik zo blij dat ik nog terug gegaan was. Het is zo indrukwekkend om daar te zijn! Nadat ik alles gezien had, racete ik weer verder over het eiland richting Ahu Akivi. Helemaal super vond ik het. Ik heb dan ook genoeg foto’s gemaakt.
's Middags had ik een afspraak met Thomas. TommyBoy, zoals hij zich noemde, zou met me gaan duiken. Ik vond het best weer spannend, want het was al een tijdje geleden dat ik in Kaapverdië heb gedoken. Maar alles ging goed, en ook de korte opfriscursus verliep goed. Het zicht onder water was wijds! Heel erg mooi. Er zitten dan helaas geen grote vissen rondom het eiland, maar wel hele kleurrijke exemplaren. Bovendien zagen we 2 grote leatherbacks (schildpadden)! Die zijn zo cool! Al met al een zeer geslaagde dag!

Omdat het eiland net te groot is om alles te voet doen, besloot ik de volgende dag de quad nog een dagje te houden. En zo scheurde is wederom over het eiland. Ditmaal op weg naar de Ranu Kau krater en Orongo. Orongo was een heilige plek die maar een paar weken per jaar ‘bewoond’ werd. Ieder jaar werd er de verkiezing tot ‘Vogelman’ gehouden. In de lente zwommen jonge mannen vanuit Orongo naar het kleine rotseilandje Motu Nui, om eieren van de bonte stern te zoeken. Wie als eerste een ei onbeschadigd naar het hoofdeiland bracht werd uitverkozen tot Vogelman, en kreeg daarom bijzondere voorrechten. Dit klinkt misschien makkelijk, maar hiervoor moesten ze langs de steile kliffen afdalen, het woeste water en de rondzwemmende haaien overleven en vervolgens weken op het eiland wachten tot het eerste ei gelegd was. Er schijnen veel mannen bij omgekomen te zijn…
Om me nog wat meer in de geschiedenis te verdiepen, heb ik ook een bezoekje aan het museum gebracht.

De dagen gingen snel voorbij. Ik heb een goede tijd op Tipanie Moana Camping gehad. ’s Ochtends stond ik pas om 8:00 op, omdat het dan pas licht werd. En zo rond 20:00 uur was ik weer terug op de camping, omdat het dan heel snel donker werd. En om muggenbeten te voorkomen, was het dan het handigst om naar de tent te gaan. Dus de avonden waren wat saai en eenzaam. Zondag (1 mei) was het weer tijd om te vertrekken. De campingeigenaar kwam me nog een goede reis toewensen met een stevige omhelzing en twee dikke zoenen. (Ik ben ondertussen allang vergeten hoeveel zoenen je in welk land behoort te geven. In ieder geval zoenen de Argentijnen iedereen met 1 kus.) Iemand van de staf heeft me vervolgens naar het vliegveld gebracht. En dat was het begin van veeel vliegen...

Eerst ging ik van Paaseiland naar Santiago in bijna 5 uur. (Hiermee is een eind gekomen aan mijn reis door Zuid- Amerika.:-() 2 uur later vertrok het vliegtuig vanaf Santiago naar Auckland, waar het 13 uur over deed. In Auckland moesten we er allemaal uit, om via een andere gate weer in datzelfde vliegtuig te stappen met Sydney als eindbestemming. Deze tocht duurde bijna 4 uur. En nu zit ik dan in Sydney te wachten op mijn vlucht naar de Fiji eilanden. Dit zal ook weer 4 uur duren. Maar dat is het absoluut waard om een lekker weekje vakantie op Fiji te houden! Tot de volgende keer!
--------------------------------------------------------------------------
ps Andre B. de foto van de veterinaire kliniek is voor jou! Zie je dat ze de gevel van een andere kleur voorzien hebben?