Hoera! Hoera! Ik ben in Bolivia!

Toen ik in Cusco aankwam had ik meteen alle dingen al geboekt die ik graag wilde gaan doen. Dus de dag nadat ik van de MachuPichu kwam, had ik een toeristische bus naar Puno. Ik had gehoord dat de route erg mooi moest zijn, dus wilde ik er het maximale uithalen. De bus zou vijf tussenstops hebben om de toeristen de plaatselijke bezienswaardigheden te laten zien. Ik had er al snel spijt van. De gids was nauwelijks te verstaan en ik had de afgelopen dagen al een overkill aan kerken (Jezus in het blank, bruin en zwart, met rok of lendendoek, fresco's, allerlei heiligen etc) en Inka ruines gehad. En de route was niet anders dan de route langs de Sacred Valley.

Maar sinds de jungle tour in Ecuador ben ik helemaal in de 'slangen en spinnen' fase. Ik weet nu waar ik ze kan vinden. Dus toen we in Raqchi stopten, was ik vooral naar de spinnen aan het kijken. Opeens zag ik iets wegschieten. Dus ik bij het hol wachten en toen zag ik hem er langzaam uitkruipen. Maar 1 lompe Chinees die langskwam en weg was mijn spin weer. Dus toen maar de jungle-tactiek: met een stokje waaraan ik mijn geur had gemaakt probeerde ik hem uit zijn holletje te halen. De spin was erg agressief en beet meteen in mijn stokje. Omdat hij goed vasthield, kon ik hem uit zijn schuilplaats trekken. Ik vond het erg stoer! Ik bedacht me later dat ik naast het hol had moeten gaan zitten in plaats van ervoor. Sommige soorten kunnen een meter naar voren springen en dan bijten...

Ook tijdens mijn wandeling met Simon was ik opzoek naar spinnen en slangen. Ik ben er ten onrechte vanuit gegaan dat als iemand gids is in dat soort gebieden dat je dan een passie hebt voor de inheemse fauna. Ik had Simon al verteld hoe we in de jungle op spinnenjacht waren geweest en hoe de gids de spinnen tevoorschijn haalde. Simon luisterde maar was niet erg enthousiast. En een paar minuten later zag ik opeens een slang. "Simon, een slang!' riep ik. (Maar dan in het Engels, natuurlijk...). Simon die achter me liep, sprong drie meter naar achteren. Blijkbaar was het niet zijn ding. Ik ben de hele dag blij geweest dat we een slang gezien hadden! In de Inka cultuur zijn slang, puma en condor gedaantes van de goden. Dus toen heb ik Simon maar verteld dat hij het ook als iets positiefs kon ervaren dat de goden zich aan hem lieten zien. Simon zei dat hij er op deze manier nog nooit naar had gekeken. Het was me intussen wel duidelijk dat hij dat ook niet ging doen.
Bij de MachuPichu heb ik ook nog chinchilla's en een mountain caracara gezien. En onderweg naar Puno ook lagunes met flamingo's.

Dus 400 km verder (en de 5 tussenstops later) kwam ik in Puno aan. Ik had een leuk hostel uitgezocht (volgens mijn handboek), maar dat bleek in realiteit niet veel voor te stellen. Mijn kamer was op de derde verdieping. Ondanks dat er geen verlichting was en dat het er niet heel schoon uitzag, heb ik de kamer wel genomen. Ik was moe en had gewoon geen zin om verder te zoeken. Bovendien was het erg goedkoop. Ik heb dit wel als 1 van de minst leuke dagen van mijn reis ervaren.

Voor de activiteiten van de volgende dag moest ik geld gaan halen. Puno zelf is niet zo'n leuke stad, maar het centrum vond ik er heel gezellig uitzien. Terwijl ik aan het rondkijken was voor een pinautomaat kwam ik Brigitte en haar vriendinnen tegen. Zo grappig dat je steeds bekenden tegen het lijf loopt!

De dag daarna stonden de floating Islands of Titicaca of the Uros tribe op het programma.
Deze mensen leven op drijvende eilanden gemaakt van riet. Heel bijzonder dat deze mensen zo (willen) leven. Nadat we daar de ochtend hadden doorgebracht was het tijd voor een afscheidsliedje. Daarbij was het blijkbaar de bedoeling dat wij ook een liedje zouden gaan zingen. Hoe verzinnen ze het? Eerst werden we per land ingedeeld en je raadt het al: Nederland stond daar weer in haar eentje...
Eerst mocht Israel zingen; drie giechelende meiden die door hun gelach niet ver kwamen. Frankrijk deed het volkslied en was na 2 zinnen de tekst al kwijt. Noorwegen had geen stemgeluid. Ondertussen had ik me al bedacht dat ik me niet zou laten kennen en dat ik dat beter kon. Maar ja, welk liedje ga je dan zingen? Vader jacob? Nee, te afgezaagd. Als kind vond ik het heel leuk om over de indianen met de bananen te zingen. Dat zou ik gaan doen!
Dus daar ging Nederland:
In het bos, in het bos
wonen Indianen, ze eten en ze drinken en ze schieten met bananen. Toemba (7x)
Schiet 'em dood in zijn poot, doe 'em in een kissie, doe er dan wat water bij dan zwemt ie als een vissie. Toemba (7x)
Gelukkig heeft 10 jaar scouting ervaring heel wat van mijn gene weggenomen. :-)

Dat ook weer gehad. Als dank kregen we allemaal een ketting met een rietenbootje eraan. Later werd ik door een stel (zij kwam uit de Uk en heette Heather en hij uit Zweden en heette Morgan) aangesproken dat ze mijn liedje erg grappig vonden klinken en dat ze vooral het woord 'bananen' hadden opgepikt.

Vervolgens op weg naar het eiland Taquila. Een oorspronkelijk eilandje in het Titicaca meer. 500 treden omhoog klimmen en naar adem snakkend kun je dan van het uitzicht genieten. Daar hebben we een lunch gegeten en toen zijn we weer met de boot terug gegaan. Ik vond het niet zo bijzonder en voor 5 uur met de boot niet de moeite waard. Jammer.

De nacht weer in datzelfde hostel doorgebracht. Ik had nog steeds geen zin om verder te zoeken (en het was nog steeds goedkoop). Ditmaal had ik een kamergenoot uit Canada. Deze jongen, met zeer lange dreads en een gitaar maakte een wat wazige indruk. Hij had net ergens uren zitten mediteren, volgens zijn 2 vrouwelijke reisgenoten, die overigens dezelfde hippie-achtige wazige indruk maakten. Omdat ik in het hostel mijn was had laten doen (weer geen aanrader: dat was super duur en ik kreeg het nat terug) kwam het gesprek op het onderwerp 'kleren wassen'. Ze vertelden dat ze heel blij waren dat ze na een maand hun kleren hadden laten wassen en dat ze nu weer schone kleren hadden. Ik vroeg hoeveel bagage ze dan wel niet bij zich hadden dat je dat een maand kan rekken. Ze antwoorden dat ze niet zoveel kleding bij zich hadden maar dat ze het gewoon lang aanhielden. Gatver! Ik laat om de 5-7 dagen mijn kleren wassen. Ik ben toch wel erg gehecht aan schone kleding! Helaas is tijdens het wassen in Arequipa 1 van mijn broeken waarschijnlijk achtergebleven.(Opeens was het er niet meer). En 1 broek is kapot gegaan. Ik heb wel een nieuwe broek gekocht, maar moet nu wel vaker wassen. Wat ik overigens wel grappig vond was het gesprek dat ik met 6 mensen had die ik tijdens de Sacred Valley tour had ontmoet. Op een gegeven moment kwam het gesprek op mijn reis en dat ik een backpacker was. Toen zei 1 van die mensen opeens dat ik de schoonste backpacker was die ze ooit hadden gezien. :-) En dat gesprek kwam ineens in me op toen ik die drie hippies tegenkwam.

De dag daarop ging ik met de bus naar Copacobana. En daarmee ben ik de grens naar Bolivia overgestoken! (Weer een stempel in mijn paspoort erbij!)
In Copacobana meteen de boot naar Isla del Sol genomen.
En net voordat ik de boot op wilde stappen werd ik ziek. Binnen een paar minuten kreeg ik het erg warm en koud, draaide mijn maag zich om, hoofdpijn achter mijn ogen, trillen en had ik het gevoel dat ik ging flauwvallen. Opzich niet spannend. Alle reizigers hebben wel een keer iets. Dus toch maar de boot opgegaan. Daar heb ik me echt beroerd gevoelt. Maar grappig genoeg gingen Heather en Morgan ook de boot op (Die ik dus bij de Uros eilanden had ontmoet). En een Duits stel dat ik voor de eerste keer bij de Sacred Valley tour had gesproken. Net voordat de boot bij Isla del Sol was (2 uur varen) voelde ik me weer wat beter worden. Helaas stond er een hele klim op ons te wachten. Honderden treden tot een hoogte van 4750 meter waar het hostel was.

En daar op het terras van de zon genoten. Ik voelde me steeds wat beter worden. Alleen mijn maag was pijnlijk en kon weinig hebben.
En ik heb me erg vermaakt met de kittens die er rondliepen.

Rond een uur of 18:00 zijn we naar de top van het eiland geklommen om de zon onder te zien gaan. Daarna nog uiteten. De volgende dag had ik afgesproken met Heather en Morgan om samen te gaan ontbijten en het eiland te gaan bezichtigen. Helaas begon het opeens zo hard te regenen (met de opmerking van de locals dat het altijd 's ochtends regent en dat het om 13:00 wel weer droog is), dat ik er geen zin in had om een 4 uur durende klim te gaan maken om me vervolgens nog te haasten voor de boot terug. Bovendien voelde ik me nogsteeds wat gammel. Ik heb toen maar de ochtend boot teruggenomen en een dagje in Copacobana doorgebracht.

De volgende dag (dinsdag 8 maart) wilde ik met de bus naar La Paz. Daar wilde ik al mijn activiteiten gaan regelen die ik in Bolivia wilde gaan doen. Het was me echter niet duidelijk dat het een feestdag voor de Bolivianen was. Alle auto's waren versierd en de kinderen maakten elkaar (en de volwassenen) nat met water en schuimspuitbussen. Het heeft me heel veel moeite gekost om nog een bus naar La Paz te krijgen. Ik wilde daar dus mijn tours regelen en dan weer doorreizen, maar helaas was allesgesloten. Uiteindelijk ben ik in het party hostel Loki beland. (Zo staat het ook in mijn handboek). Het hostel zit helemaal vol met backpackers. ik denk wel minstens 100. Gelukkig heeft het hostel een touroperator en kon ik mijn tour naar de Pampas van Bolivia boeken. Morgenochtend vertrek ik in de vroegte, Als het meezit (en dat hangt van het weer af en of dan de vliegtuigen gaan) dan ben ik over 4 dagen weer terug in La Paz.

Ik vond het heel spannend om naar Bolivia te gaan. Juist omdat mijn handboek zegt dat het er zo onveilig is. Bovendien werd er onder de backpackers gezegd dat de Bolivianen nauwelijks Engels spraken en dat ze weinig behulzaam zijn. Om die reden heb ik met Simon tijdens de wandelingen nog mijn Spaans geoefend. Eerst wat handige woorden en zinnen uit de Spaanse taalgids (met dank aan R&D). Vervolgens heb ik Simon ervan kunnen overtuigen dat scheldwoorden ook handig zijn (zeker als de Boliviaans taxichauffeurs me proberen af te zetten). Ik ben nu al een paar dagen in Bolivia en ik vind het land mooier dan Peru, tot nu toe kan ik me in het Engels redden en heb geen scheldwoorden (in wat voor een taal dan ook) nodig gehad. Mijn eerste indruk van Bolivia is zeer positief!


Hasta pronto, Marleen

Helaas heb ik steeds een trage internetverbinding waardoor ik de foto's er niet bij kan krijgen. Die komen later!