Met Puma op weg naar Machu Pichu

Bij aankomst in Cuzco ben ik met James en Kate meegegaan. Zij hadden een hostel geboekt in de omgeving waar ik ook naar toe wilde. Maar toen zij door het hostel van het busstation werden opgehaald, was mijn keuze snel gemaakt. Ik had geen zin om op een taxi te wachten.

Omdat ik weinig tijd heb, heb ik voor diezelfde dag nog een citytour geboekt. Dat was voor mij veel handiger, omdat ik dan in 1 keer alles zie en het niet zelf hoef uit te zoeken. Bovendien krijg je dan ook alle informatie. Enigszins gaar kwam ik na een dag kerken en Inka tempels (Kathedraal in Cuzco, Pisac, Qorikancha, tempel van de zon, Saqsayhuaman gebied) kijken weer in het hostel terug. Pfffff.

Ik had mezelf ook opgegeven voor de Sacred valley tour. En zo ging ik de volgende dag (28 feb) om 8:00 uur op weg naar de heilige vallei om nog meer ruines te bezichtigen. We zijn op veel verschillende plaatsen geweest. Ergens op een marktje kwamen net de gebraden cavia´s uit de oven... Ook een kijkje genomen in een winkel/werkplaats waar de vrouwen van die gemeenschap samen de lama-, alpaca- en schapenwol verwerken. Onder het genot van een kopje Coca thee konden we alles bekijken. Wat ik wel wat sneu vond was het caviahok met verschillende cavia´s en op het hok was de kookplaats gemaakt....

Ollantaytambo stond ook op het programma, maar toen het busje daar aankwam, bleek dat er een groot deel van de weg afgebroken was en in de rivier was gestort. We konden helaas niet verder. Dus terug naar Cuzco. Hierdoor kwamen we om 18:00 in plaats van 19:00 uur weer terug. Ik vond het helemaal niet erg.

´s Avonds nog een afspraak met de tour operator (heet ook James) om het MachuPichu programma door te nemen. Ik wilde 2 dagen Lares Trek doen en dan naar de MachuPichu. Ik heb kennis gemaakt met Simon Puma. Hij zou mijn gids voor de aankomende dagen zijn. Er zou nog een stelletje meegaan, maar 1 daarvan was ziek geworden, dus uiteindelijk zou ik alleen met Simon op pad gaan. Omdat het weer slecht was geweest in de bergen, vond Simon het beter om niet in een tent te slapen en in plaats daarvan een hostel te nemen. Daar had ik geen enkel bezwaar tegen!

Dit was de laatste avond met Kate en James samen en daarom zijn we uiteten gegaan. Pizza´s! De warme wijn smaakte hier ook prima, zelfs als ze er honing in doen!

Toen we weer terug waren werd ik door de andere James (de tour operator) gebeld. ´Ik was toch vegetarier?´, vroeg hij me met een lichte paniek in zijn stem. Het is voor sommige mensen blijkbaar heel moeilijk om een idee te hebben wat een vegetarier eet en niet eet. Het telefoongesprek ging ongeveer als volgt: Vis? Nee, ik eet geen vis. Kip? Nee geen kip. Ham dan? Huh, nee, geen ham. Kaas, eieren? Ja, dat eet ik wel. Mag je wel granen? huh, ja waarom niet? Volgens Kate en James, die het gesprek erg grappig vonden, zou ik nu de aankomende dagen alleen maar Weetabix krijgen...

Om 6:00 uur stond ik de volgende dag bepakt en bezakt klaar. Simon Puma wilde eerst naar een overdekte markt waar de plaatselijke bevolking zijn eten haalt. Daar heeft hij eerst ontbeten (gelukkig kon ik zeggen dat ik in het hostel al gegeten had). Daarna heeft hij ergens in een kraampje een maaltijd voor ons laten maken, zodat we dat onderweg zouden kunnen opeten als lunch (aardappel, rijst, ei en salade). Verder had ik snoepjes gehaald. Simon wilde nog extra fruit mee.
Toen was het toch wel tijd om te gaan! Eerst zijn we een stuk gaan lopen om de stad uit te komen vervolgens een stuk met een taxi de berg op. Verbazingwekkend dat er 4 volwassen mensen (waarvan 1 met het formaat van een Amerikaan) achterin een auto passen. Ik mocht voorin, dus ik had genoeg ruimte. Vervolgens met een andere taxi verder het dorp in. Simon moest nu in de kofferbak...

Toen we uitstapten bleek dat de taxi chauffeur Simon beloofd had om ons op een bepaalde plek af te zetten, maar dat wilde hij nu niet meer. Tenzij Simon extra zou betalen...dus gingen we lopen.

Onderweg kwamen we bijna niemand tegen en al helemaal geen toeristen. Op een gegeven moment kwamen de Coca bladeren weer tevoorschijn. Geroutineerd maakte ik mijn pakketje klaar om daar vervolgens op te kauwen. Laat de energie maar komen!

Na een uurtje gelopen te hebben kwamen we een vrouwtje tegen met drie stierkalveren. Zij ging dezelfde kant op en wilde graag met ons meelopen. Ik moest haar wat snoepjes geven van Simon.

In het eerste dorpje waar we doorheen kwamen, zagen we 2 kinderen staan. Deze moest ik ook snoepjes geven van Simon. Toen ik ook kinderen zag lopen, begreep ik het al en heb ik ze snoepjes gebracht. Toen was het hek van de dam. Overal kwamen de kinderen uit de huizen. Na het eerste dorpje was ik al door de helft van de snoepjes heen. 1 van die kinderen woonde ik het volgende dorpje en ze liep met ons mee omhoog. In het dorpje kwamen de kinderen ons al tegemoet. Daar ging de rest van de snoepjes. Gelukkig was het volgende dorpje nog ruim 4 uur lopen...

De weersvoorspellingen voor deze hele week waren wat triest: regen, regen en nog meer regen. Wij hebben heel veel geluk gehad met het weer. Voornamelijk droog, soms wat spetters. Alleen toen we onze lunch gingen opeten, begon het te storten. Dus toen zaten we samen onder de poncho van Simon de lunch te nuttigen.

Ik vond het geweldig om met Simon (32) op pad te zijn. De Lares Trek konden we niet doen. Ik weet niet precies waarom niet, maar het had iets te maken met de ingestorte weg bij Ollantaytambo. Ik denk dat Simon deze hike dus ook niet vaak gelopen heeft, want hij stopte regelmatig om foto´s te maken en vroeg of ik foto´s van hem wilde maken. Ondertussen leuke gesprekken gevoerd, uiteraard over de omgeving, verder over zijn (jaloerse en temperamentvolle) vrouw, relaties, zijn kinderen, wilde en gedomesticeerde dieren, cultuur en offeren (van mensen, dieren en producten), werk en over het plan van zijn vrouw om een restaurant te beginnen. Hij vroeg mij wat ik een leuke naam zou vinden, hoe de menukaart eruit zou moeten zien en welke prijzen hij zou kunnen vragen. De antwoorden hangen natuurlijk van een aantal dingen af. We hebben het uitgebreid over de opties gehad en na 2 dagen hebben we een bedrijfsplan opgesteld. Simon was er heel blij mee. (´Ik heb nu veel nieuwe ideeen en daar wil ik graag mee aan de slag! Ik wil je graag omhelzen, maar ik denk dat het ongepast is. Ik ben je zeer dankbaar!´)

Onderweg kwamen we langs een aantal ronde bouwwerkjes, bedoeld als grensafscheiding van het gebied tussen 2 families. Bij 1 daarvan kon ik wel wat offeren, vond Simon. 3 Coca bladeren die ik dan op een bepaalde manier moest neerleggen voor Moeder Aarde. Tijdens mijn Colca Canyon tour had ik al geleerd hoe ik aan de berggoden moest offeren, dus dat had ik ook maar meteen gedaan, tot tevredenheid van Simon. Voor de berggoden maak je een torentje van stenen, waar je Coca bladeren onderleg. Alle offers moeten naar de berg wijzen waar je aan offert. Na het offeren mag je een wens doen.

Simon had al een aantal keren gezegd dat ik toch wel wat snel liep. (Simon was 3 koppen kleiner, dus had ook kortere beentjes). Het klimmen was niet zo´n probleem, maar het tempo ging er bij de afdaling van de berg wel uit. Dat was best pijnlijk! Alle spieren verkrampten en vooral mijn knieen vonden het niet fijn. Toen hield ook het pad op en stonden we voor een brede, kolkende stroom water. Volgens Simon konden we wel springen, maar als het misging, dan zouden we helemaal over de rotsen naar beneden worden gesleurd. Dus toch maar niet. Maar er was ook geen pad meer... Over de rotsblokken die naast de rivier lagen naar beneden geklommen. Het was duidelijk dat Simon dit zo nog niet vaker gedaan had. (In de zomer was de rivier niet zo breed als tijdens het regenseizoen en konden de mensen hun schoenen uitdoen en dan de rivier oversteken waarbij ze elkaar vasthouden).

Beneden aangekomen was er nog steeds de rivier die overgestoken moest worden Even breed, alleen nu minder gevaarlijk. Ik had een stuk uitgezocht waarbij ik dacht wel te kunnen oversteken. De eerste sprong ging goed, maar toen kon ik geen plek meer vinden om het tweede stuk te springen. Simon heeft een aanloop genomen en op het smalste stuk (nog steeds 2 meter breed) de rivier overgesprongen. Uiteindelijk heb ik mijn schoenen uitgedaan, maar toen kon ik nog steeds niet veilig de rivier doorwaden. Simon heeft uiteindelijk ook zijn schoenen uitgedaan en is me toen komen halen. Ondertussen stonden er 2 kinderen en 2 volwassenen uit het dorpje zich te verkneukelen hoe ik daar stond te klungelen. Later kwamen er ´locals´ aan die ook de rivier over moesten. Die trokken gewoon hun sandalen uit en klommen geroutineerd over een aantal rotsen heen. Dat maakte mijn acties nog genanter. Maar goed, ik heb mijn schoenen in ieder geval wel droog gehouden. Ook niet onbelangrijk!

We zijn toen naar het dorpje Calca gegaan, waar we een hostel hebben genomen. (Niet zo´n aanrader) ´s Avonds gegeten op een plek voor locals. Bijzondere ervaring, jammer van de eetgewoontes van de locals. Vooral Simon slurpte zijn soep naar binnen en schrokte zijn eten weg.
Ik was zo moe van het wandelen dat ik eigenlijk meteen wilde gaan slapen. Simon vond dat we eerst naar het internetcafe moesten. Het was duidelijk dat Simon nog niet naar het hostel wilde. (Ik begreep het wel. Het was nog erg vroeg en bij het hostel was helemaal niets te doen.)

Om 7:00 uur hadden we weer afgesproken. Eerst naar een marktje voor de locals. Het idee om daar te ontbijten stond me helemaal niet aan. Alles ziet er zo vies en smoezelig uit. Veel kraampjes met groenten, een gedeelte met fruit en een gedeelte met vlees. De geur van het net geslachte vlees, het uitbenen, het geluid van de zaag om het vlees in stukken te zagen, maakte me onpasselijk. Op de eerste verdieping, boven het gedeelte van het vlees, zouden wij dan gaan eten...Toen ik naar beneden keek, zag ik de koeienhoofden met de glazige ogen. Heel slecht voor mijn eetlust.

Waarschijnlijk omdat mijn spieren en knieen zeer deden (en Simon ziek was, maar dat niet wilde toegeven) had Simon besloten niet verder te hiken. We hebben de dag doorgebracht in Ollantaytambo.
´s Middags belde het reisbureau dat Simon terug moest naar Cuzco en niet verder mocht met de hike. (Waarschijnlijk was het veel goedkoper om mij alleen te laten gaan en me bij een andere gids te laten aansluiten).
Dus zo ging ik ´s avonds alleen met de trein naar Aquas Calientes. Daar had ik een hostel met een luxe kamer voor mezelf met eigen badkamer. En warm water!

Om 4:00 uur ging de wekker. En om 4:20 stond ik al buiten om aan de klim naar MachuPichu te beginnen. In het pikkedonker de weg afgelopen. Ik was als 1 van de eerste bij de loopbrug en moest wachten tot deze open ging. Vervolgens een zeer zware klim, waarbij je over de rotsblokken naar boven klimt. Ik geloof rond de 1600 treden. Wat het ook zwaar maakt is dat je bij de eerste 400 personen moet horen die aankomen. Want de eerste 400 personen krijgen de kans om de berg HuanaPicchu te beklimmen. Dit geeft je een zeer mooi uitzicht over de MachuPichu. Omdat ik graag bij de eerste 400 wilde horen, ging ik dus veel sneller naar boven dan goed voor me was. Helemaal buiten adem heb ik de klim gemaakt. Onderweg had ik ook nog een deel van de route gemist (het was erg donker) en daardoor heb ik een omweg gemaakt. Boven bleek ik nummer 218 te zijn en had daarmee toestemming om rond 10:00 de berg op te gaan.

6:30 was de verzameltijd met de gids. In een groep hebben we de MachuPichu bezichtigd. Erg bijzonder. Helaas was het erg mistig en waren er dus geen mooie uitzichten te zien. Na 2 uur was de rondleiding klaar en mochten we de rest van het terrein zelf bekijken. Het begon ook steeds een beetje harder te regenen. Eerst miezerde het wat. Te weinig om een regenbroek aan te trekken, maar uiteindelijk was ik toch helemaal nat geregend. Toen om 10:00 uur alles nog in mist gehuld was en ik koud en doorweekt was, heb ik het maar gelaten voor wat het was. Ik heb de bus terug naar Aquas Calientes gepakt. Even lekker warm douchen en dan wachten tot het tijd is om terug te gaan met de trein naar Ollantaytambo. Ik heb een ticket voor de trein van 19:00 uur, dus ik had heel wat uren om te internetten!

Tot de volgende keer!