Pampas en Uyuni tour

De ochtend van vertrek vanuit La Paz naar de Pampas ben ik al vroeg vertrokken. Na een nachtje met weinig slaap; niet raar als je met 14 personen op 1 kamer ligt. Zeker als er 1 hoogteziekte heeft en dat heeft geprobeerd weg te drinken met bier...Op het vliegveld kwam ik het Duitse stel nog tegen, waar ik ook mee op Isla del Sol was.
Na 40 minuten vliegen landde het toestel in Rurrenabaque; the middle of nowhere.

Bij de tourorganisatie bleek dat de anderen van mijn groepje vertraging hadden en dat mijn toer niet doorging. Gelukkig waren ze zo inventief om mij bij de buren, ook een touroperator, aan te melden.Het programma bleek hetzelfde te zijn.
En zo ging ik, een paar minuten later dan gepland, toch nog op pad. Samen met Nicolas en Marcus (Argentinie) en Sam (UK), de gids Louis en de kok. Na 3 uur rijden zijn we in een klein dorpje gestopt voor een lunch.
Door hevige regenval waren de wegen in dat gebied overstroomd. Dat was wel een avontuur. Waar ikzelf normaal zou zeggen dat de weg onbegaanbaar was, zeker met een gewone auto, gingen we er nu dus helemaal voor. Af en toe stapte de bestuurder uit om door het water heen te waden en te kijken waar het het minst diep was. Vervolgens zei de bestuurder dat we erop voorbereid moesten zijn dat er water in de auto zou lopen en dan gingen we...
De bestuurder heeft het heel goed gedaan: er is geen water in de auto gelopen en als we vastgelopen waren of als de auto scheef hing, dan wist hij dat weer op te lossen.
Daarna 3 uur in een voertuig wat erop gemaakt was om wel in het water te zijn :-). Al bij de instapplaats van de gemotoriseerde kano's zagen we de eerste roze dolfijnen. Ik vond het helemaal super. De tour was nu al een succes en dit was nog maar het begin!
Onderweg nog een kaaiman, Jabiru (reuzenooievaar), schildpadden, caracara's en vele vogelsoorten gezien. Helaas hebben we onderweg wel een enorme stortbui gehad en waren we doorweekt toen we aankwamen. Mijn schoenen stonden vol met water en die heb ik de dagen daarna niet meer drooggekregen...

's Avonds hebben we in een andere lodge de zonsondergang bekeken. Toen snel terug met de kano, omdat de kok het avondeten klaar had staan.
Rondom onze lodge leeft een alligator van 2,5 meter die het gebied als zijn territorium heeft. Frederico leeft daar al een aantal jaren. Omdat er veel regenval is geweest ligt het looppad maar een paar cm hoger dan de waterspiegel. Dat geeft toch een vreemd gevoel als je daar overheen gaat om naar de slaapplaats of de toiletten/douche te komen...

In de nacht ben ik weer ziek geworden en wederom was mijn maag het probleem. De dag daarna was het probleem niet over en kreeg ik van de kok een vage thee die alle (lichamelijke) problemen zou moeten oplossen. (Uiteraard met een basis van Coca bladeren).
Onderweg in de boot viel het nog wel mee. We waren opweg naar een gebied waar we op anaconda-jacht zouden gaan. We hadden laarzen gekregen zodat we door het water konden waden. De gids had gezegd dat het water ongeveer 10cm hoog zou staan, maar dat zal ik wel verkeerd begrepen hebben. Het water was zelfs hoger dan de rand van onze laarzen, zodat iedereen snel het water in zijn laarzen had staan. En ondertussen voelde ik me zieker en zieker worden. Ik had geen energie meer en had het gevoel dat ik ieder moment onderuit zou kunnen gaan. Dat was het moment dat de anaconda-jacht door de gids gestaakt werd en we terug gingen. Geen anaconda's voor ons. :-(

Het gebied waar we waren behoorde aan 1 van de boerderijen met de meeste grond toe. De gids werd gevraagd of we 2 mannen mee konden nemen in de boot omdat ze de runderen moesten verplaatsen. Na een uur gevaren te hebben, hadden we nog geen rund gezien. Uiteindelijk zijn de mannen weer teruggebracht. Het gebied was dus zodanig groot dat ze niet wisten waar de dieren nu waren. Voor mij was het wel gunstig want ik voelde me, door de frisse lucht van het varen, steeds wat beter worden. (Helaas heeft het nog 2 dagen geduurd voordat ik me echt beter voelde.)

Na de lunch zijn we de andere kant van de rivier afgegaan. Ondertussen hebben we brulapen, kapucijnapen, doodshoofdapen, toekans, arenden, havikken, papegaaien, parkieten, caracara's, capibara. luiaard en een neusbeer gezien. Toen we bij een plek kwamen waar veel dolfijnen aan het jagen en spelen waren, zijn we in het water gegaan om te zwemmen. Ook ik. :-). Het water was erg warm. Ondanks dat de dolfijnen niet echt dichtbij kwamen, zijn ook de alligators, kaaimannen, piranha's en slangen niet dichterbij gekomen. Dat is toch ook fijn.
De laatste dag zijn we bij een andere lodge gaan kijken naar de Zwarte Kaaiman Pepe, die dat specifieke gebied als territorium heeft. Ik vond Pepe duidelijk minder vriendelijke ogen dan 'onze huisalligator'. Misschien kwam dat wel omdat ik het idee had dat Pepe me met zijn ogen steeds bleef volgen. Daar voelde ik me wat ongemakkelijk bij.

Toen kwam de terugweg naar Rurrenabaque; eerst 3 uur in de kano en dan 3 uur in de auto. Gelukkig hadden ze nu een Toyota Landcruiser gestuurd als vervoersmiddel, zodat we beter bestand waren voor de stukken die door het water gingen.

En zo zat ik, na 3 dagen Pampas tour, op 12 maart weer in het vliegtuig terug naar La Paz. Met een vertraging van 4 uur. Het was een zelfde soort vliegtuig als op de heenweg. Het toestel vond ik geweldig; alles was zo klein. In totaal konden er 21 passagiers in. 1 rij links en 1 rij rechts met stoeltjes (waar ik niet in paste)waaruit we direct in de cockpit konden kijken.

In La paz aangekomen heb ik mijn plan gemaakt voor de verdere dagen in Bolivia. De 'death road' mountainbiken zat er helaas niet in. Alle dingen die ik graag wilde doen zouden heel strak achter elkaar gepland moeten worden maar konden vertraging op lopen door het weer en de slechte wegen met als gevolg dat ik niet op tijd in Santiago (Chili) zou zijn als Steven aankomt. Ik heb toen besloten om wat minder risico te nemen en met de nachtbus naar Uyuni te gaan. Deze bus zou er normaal 12 uur overdoen, maar door de slechte wegen was dat de afgelopen periode ook wel eens 18 uur geweest. En als de bus er langer dan 14 uur over zou doen, dan zou ik de tour in Uyuni missen. Kortom allemaal onzekerheden die het plannen niet makkelijker maakten.

De nachtbus was een heel avontuur. De wegen waren hobbelig en het verbaasde me dat we niet omgeslagen zijn. Wederom een goede chauffeur gehad! En 12 uur later waren we al in Uyuni. Een zeer voorspoedige reis. Daar heb ik meteen een tour geboekt van 3 dagen naar de zoutvlakte van Uyuni.

De tour begon met the old train cemetery. Hier stonden de oude treinstellen die in het verleden gebruikt zijn om mineralen uit het gebied te vervoeren.
Daarna naar de plaatselijke markt (met allerlei dingen gemaakt van zout) en de Salar de Uyuni (zoutvlakte). In het restaurant dat ze gebouwd hebben van zoutblokken hebben we lunch gehad.

Na de lunch, en de volgende dagen, hebben we veel in de auto gezeten om langs allerlei mooie plekken te gaan. Het landschap met de bergen en vulkanen, de lagunes en de geisers leverden mooie uitzichten op.

Op de derde dag heb ik bij de grens met Chili de bus genomen en de groep verlaten zodat ik daar de grens kon oversteken. Over Chili de volgende keer meer!