De laatste dagen in Ecuador

Ondertussen ben ik alweer 3 weken in Ecuador. Ik ben hier nu langer dan de bedoeling was, dus ik wil zo snel mogelijk naar Peru. Je kan met de bus, maar dat kost 24 uur. Ik heb de afgelopen dagen teveel in de bus gezeten en daarom heb ik besloten om zaterdagochtend naar Lima (Peru) te vliegen.

De afgelopen dagen hebben we dus heel veel gereisd met de bus. Op zich niet zo heel erg, maar een bus is nou eenmaal niet zo comfortabel.
Wat ik grappig vind is dat ze altijd heel hard de muziek aanhebben. Swingende muziek. (Ik probeer met Catherine te overleggen welke muziekstijl het is, maar ze komt niet verder dan irritant. ;-).) Sommige liedjes kan ik al mee neurien, dus dat betekent dat ik ze te vaak gehoord heb!
Verder stappen er verkopers in de bus, die dan proberen hun waar te slijten. Vaak is dat water, bananenchips, warm eten, gekopieerde dvd's, sierraden maar ook dubieze zakjes met poeder waar je heel gezond van wordt. Of je wormen gaan dood of het is goed voor je prostaat. Soms laten ze er ook foto's bijzien. En dan kopen de mensen massaal het product! Deze verkooppraatjes zijn heel irritant. Zeker als er een leuke Amerikaanse speelfilm gedraaid wordt en ze voor het beeld gaan staan. De films zijn Spaans nagesynchroniseerd, dus ik heb er helemaal niets aan- maar het is wel leuk om Julia Roberts Spaans te horen praten :-).

Maar goed, met de bus om 6:00 uur van Coca naar Tena. daar deden we 5 uur over. Toen we daar aankwamen, bleek dat ik nog 1,5 uur nodig had om naar het opvangcentrum te komen dat ik wilde bezoeken. Dat was niet handig voor de planning, dus dat heb ik laten gaan. Omdat het hard regende in Tena, wilden we er ook niet blijven. Toen maar besloten om meteen door te gaan naar Puyo. Een rit van 2,5 uur. In Puyo ben ik 's avonds op bezoek geweest bij Merizonia, een opvangcentrum dat door een Nederlander wordt gerund. Ik vond het leuk om er rond te kijken en de dieren te zien die wij bij AAP ook hebben. Die middag was er een miereneter binnengebracht met ernstige bijtwonden toegebracht door 2 honden. (Arm ding; hoop dat ie het overleeft!). Verder zat er groep van 8 rolstaartberen, die binnenkort weer uitgezet worden. Ook nog kapucijnapen, brulaapbaby, tamarins, papegaaien etc gezien. Omdat ik daar 's avonds aangekomen was, ben ik er blijven slapen. De avond was erg gezellig met de groep vrijwilligers. En ook leuk dat ik de foto's van AAP kon laten zien!
De volgende ochtend ben ik naar het opvangcentrum Yana Cocha geweest. Het is erg interessant om zo bij anderen achter de schermen te mogen kijken.

Na dat bezoek ben ik terug gegaan naar het hostel waar Catherine was. We hebben vervolgens de bus naar Alausi (rit van 2 uur) genomen.
Alausi vond ik een erg leuk plaatsje. Heel klein, geen drukte, veel kleine winkeltjes en een gemoedelijke sfeer. Eigenlijk niet echt iets te doen, behalve met de trein naar Devil's nose.
We ontmoetten in Alausi 2 Spaanse toeristen, waar we 's avonds mee uiteten zijn geweest. In het lokale restaurantje was het erg druk. In plaats van de menukaart te krijgen, bleek dat iedereen gewoon hetzelfde te eten kreeg: aardappel-kaassoep (lekker) en bij het hoofdgerecht hebben ze voor mij de kip weggelaten en die vervangen door een tomaat :-)
Op donderdagochtend (17-2) zijn we met de trein van Alausi naar Sibamba gegaan en weer terug. De Devil's nose train is een toeristische attractie. Alleen viel het ons een beetje tegen. Zeker voor de prijs die we ervoor moesten betalen! Ze hebben ergens in 1800 zoveel een spoorweg aangelegd om de Orient met het kustgebied te verbinden. De weg hebben ze met behulp van dynamiet vrijgemaakt, Waarbij er gezegd zou zijn dat de duivel nodig was om het klaar te spelen. De verwijzing is ook richting de duivel omdat er ongeveer 2500 mensen bij omgekomen zijn. Met je eigen verbeelding moest je de neus erbij bedenken. Het enige waar mijn verbeelding mee op de proppen kwam was dat ik er een lachende aap met een kleine ronde dopneus in zag...

Bij alle activiteiten die je onderneemt moet je je naam, beroep, leeftijd, beroep en paspoortnummer doorgeven. Ik vind dat zo vreemd. Waarom moeten ze bij het verkopen van een treinticket weten hoe oud ik ben of in het hostel wat mijn beroep is? Ook mijn paspoortnummer heb ik zovaak moeten opschrijven dat ik het uit mijn hoofd ken. Ik vind dat raar. Wie kent er nou zijn paspportnummer uit het hoofd? Jullie?

Maar goed, na de treinrit. meteen onze rugzakken gepakt en in 3,5 uur met de bus naar Cuenca. We zijn moe van het reizen met de bus. Verder slaap ik erg weinig en slecht. Van de malariatabletten heb ik weinig bijwerkingen behalve dat ik er elke nacht zware dromen van heb. Van de week had ik gedroomd dat ik in een oorlogssituatie op de vlucht was en daarbij probeerde ik mezelf en mijn neusbeer(!?!) in leven te houden. En ik hem verborgen moest houden... Misschien kwam de neusbeer erin voor, omdat ik eerder een kind met een neusbeertje had zien lopen. Dat is in Ecuador illegaal. De regering heeft bepaald dat je geen enkele diersoort die in de jungle voorkomt als huisdier mag houden. Dus geen neusberen, geen ara's of amazone papegaaien, geen apen of een van de andere dieren. Daar zou Nederland nog een voorbeeld aan kunnen nemen! Helaas doet Ecuador daarentegen niet zoveel aan wetshandhaving, dus per saldo schiet het niet zoveel op...
Ecuador heeft ook heel veel vee en honden rondlopen. Vooral deze laatste kom je over al tegen.
De meeste honden zien er goed uit en zijn meestal ook van iemand. De uitzonderingen daargelaten. Om de een of andere reden hebben mensen steeds de neiging om dan te willen voeren. In principe ben ik tegen het voeren van zwerfdieren. Tot er een uitzondering zich voordeed. We zaten op de nachtbus te wachten in een restaurant en bij de busprijs was inbegrepen dat je een broodje kreeg in dat specifieke restaurant. Wij hadden al geen honger, maar toen we dat broodje zagen hadden we nog minder trek. Een droog broodje met een chemisch plakje ham. Omdat ik het zonde vind om eten weg te gooien, had ik bedacht om dat aan een zielige straathond te geven. De definitie van zielig is in dit geval dat ie mager moest zijn. Dus toen ik een mager exemplaar buiten zag lopen, pakte ik snel dat broodje om achter de hond aan te gaan. Bij de hond aangekomen gooide ik een stukje brood met ham naar hem toe. Hij snuffelde er even aan en haalde toen zijn neus ervoor op. Daar stond ik dan met mijn goede bedoelingen. De tweede situatie was in Panacocha waar een zogende teef rondliep vol met schurft. Ze had hele grote wonden in haar hals van het krabben. Het arme ding moest een enorme jeuk hebben. Dus ik wierp haar wat eetbaars toe. Blijkbaar hadden we daar verschillende gedachtes over, want de hond rook eraan en liep toen snel verder. Inmiddels voer ik niet meer en weet ik waar het gezegde: "daar lusten de honden geen brood van" vandaan komt!

Het eten is verder in Ecuador goed te doen. Soms wat beperkt in de vegetarische keuken, maar al met al geen probleem. Wat ik echter mis is een goed bakkie koffie. De koffie vind ik zo slecht dat ik in die 3 weken, maar 2 kopjes koffie gedronken heb. Ik heb er wel veel besteld, in de hoop dat er een goede bijzit... In de grote plaatsen heb je The Coffee Tree: en daar hebben ze de meest lekkere koffie! Voordat ik morgenavond naar het vliegveld van Guayanquil ga, ga ik eerst nog een bezoekje brengen aan The Coffee Tree! (Hopelijk heb ik daar geen malariatablet-droom over...)

Waarschijnlijk zal mijn volgende update vanuit Peru zijn! Tot dan,

Hasta pronto!

Liefs, Marleen