Op weg naar de jungle

Op reis zijn er vaak van die standaarddingen die gedaan moeten worden en die veel meer tijd vergen dan normaal. Helaas heeft dat ook vaak invloed op mijn reisschema. De kleren laten wassen en het gebruik van het OV zijn daar voorbeelden van. Dinsdag 8/2 zou ik even bij het postkantoor de kaarten van Catherine en een pakketje voor mezelf posten. Catherine zat ondertussen in de taxi op me te wachten...
Ik wilde een doosje op het postkantoor kopen, maar die hadden ze niet. De niet-behulpzame mevrouw achter de balie verwees me naar de supermarkt. Ik heb me daarom eerst maar op de kaarten gestort. Deze waren zo volgeschreven dat de enorme postzegels er niet op pasten. Het was een heel gepuzzel omdat ze niet op de voorzijde geplakt mochten worden. Ondertussen was al wel duidelijk hoe hulpbehoevend ik was, want de mevrouw achter de balie gaf de bewaker (veel instanties hebben bewakers bij de deur staan) de opdracht om een doos voor me te zoeken. En terwijl ik de laatste kaarten aan het beplakken was, was hij al bezig om een doos te halen. Hij heeft vervolgens piepschuim voor me gehaald en op maat gemaakt, alles goed ingepakt en de doos dichtgeplakt. Toen was ik een uur verder! Opzich wel grappig dat zo'n man in uniform (met geweer) op de grond zit te knutselen...

De planning kwam er ook mee in de knoop. We wilden naar Latacunga rijden, daar een tour naar Cotopaxi NP (National Park) doen en 's avonds naar Banos. In Latacunga aangekomen, bleek de laatste tour al vertrokken te zijn. Omdat we erg flexibel zijn, hebben we de planning aangepast en een hostel in Latacunga genomen. De volgende dag zouden we de Cotopaxi vulkaan gaan beklimmen. Een dag vertraging opgelopen door de post!

Om de middag in Latacunga nuttig te besteden, hadden we een 3 urige hike bedacht. Een taxi heeft ons naar het beginpunt gebracht (uiteraard in the middle of nowhere) en wij zouden teruglopen. Toen de taxi uitzicht verdwenen was, begon het al te stortregenen. Binnen een paar minuten waren we doorweekt. Na 20 minuten lag er op de route een kerkje en we besloten daar te gaan schuilen. Net bij het kerkje stopte een busje en we hebben meteen een lift gevraagd. Catherine had nog wel even in haar beste Spaans - Engels gevraagd of ze een minuutje in de kerk mocht kijken. Helaas was de kerk dicht, maar hij wist nog wel een andere. Die was ook dicht. Ik vond het niet erg, want ik wilde graag terug omdat het koud was in de natte kleren. Toen vroeg de man of we het goed vonden als we eerst even langs zijn huis gingen. (Hier vond ik het al dubieus worden. Ook omdat de bus niet van binnenuit open kon).
Vervolgens zei hij dat zijn zoontje ziek was en dat hij ermee naar een dokter moest. Dat vond ik nog vreemder. Als je kind ziek is, dan ga je dat toch als eerste doen? Dan ga je toch niet opzoek naar een andere kerk? Catherine zei meteen dat ze het niet erg vond als we eerst naar zijn huis gingen...Bij zijn huis aangekomen stapten zijn vrouw en 2 kinderen in de bus. Ik ben blijkbaar erg wantrouwend... Onderweg wist de man nog een kerkje en hij kreeg het voor elkaar dat we daar wel naar binnen mochten. Hij was zelf het enthousiast. Wij hadden het alleen maar koud en wilden graag terug.

Woensdag de 9e was het de dag om de vulkaan te beklimmen. Met een busje naar het NP. Het uitzicht op de vulkaan met de gestolde lavastroom en -stenen, de kuddes wilde paarden en de lagune was erg mooi.
Als eerste het plaatselijke museum bekeken (ze hebben hier konijnen met ronde oortjes!) en toen weer verder naar het startpunt. Na 2 uur in de bus konden we dan op een hoogte van 4500 meter eindelijk gaan klimmen. Al na 10 passen vroeg ik me af waarom ik dit wilde. Het was super zwaar. Buiten adem, met trillende spieren en een drukkende hoofdpijn ben ik bovengekomen. 300 meter afgelegd. Misschien was het ook niet zo handig dat ik van mezelf bij de eerste 2 moest horen :-)
Gelukkig tijd voor een rust moment. Daarna nog 200 meter in de sneeuw naar het eindpunt. Dit liep wat makkelijker, maar het was erg zwaar door de ijle lucht. Gelukkig konden we daarna naar beneden!

's Avonds zijn Catherine en ik op de snelweg eruit gegaan, zodat we de bus naar Banos konden nemen. Waarschijnlijk hebben we niet de meest handige bus gehad want we hebben er 2,5 uur over gedaan, waar 1,5 uur normaal was geweest.

Om in het donker in Banos aan te komen vonden we niet prettig. We hebben dan ook het eerste de beste hostel genomen die we tegenkwamen, 's Nachts werd het duidelijk dat het hostel niet afgesloten werd en dat onze kamer ook niet goed afsluitbaar was. We hadden er beide een heel slecht gevoel bij. Het was ook erg gehorig. Ondertussen was er een groep mannen beneden in de hal voetballen aan het kijken; 2 belangrijke wedstrijden. Tot diep in de nacht waren de mannen met hun nationale helden aan het meeleven. Catherine en ik hebben slecht geslapen.

Banos bij daglicht was beter! Om 8:00 uur zaten we al in een van de hot springs die Banosrijk is.
Daarna ben ik naar de dierentuin geweest. Daar heb ik veel inheemse dieren van Ecuador gezien. Ik was er met als doel om voor Geert en Joris (herplaatsafdeing van St. AAP) te kijken of de dierentuin een herplaatsoptie was voor dieren van AAP. De dierentuin viel me niet eens echt tegen. Catherine was niet meegegaan. De rest van de dag hebben we wat gewinkeld en op terrasjes gezeten. 's Avonds om 21:40 stond de nachtbus klaar om ons naar Coca te brengen. Om 4:00 uur bereikten we de stad. Gelukkig vonden we een hostel en hebben we nog wat uren geslapen.
Om 10:30 hadden we met Jonathan afgesproken voor een jungletour.

Na 7 uur in een gemoteriseerde kano de Napo rivier afgevaren te hebben, kwamen we bij de lodge in Panacocha National park aan.

Jonathan organiseert voor zijn werk reizen. Bij deze tour was zijn beste vriend Chris mee, de gids Louis met zoontje Christoph, de kok Amar en gids Djuri. Louis, Amar en Djuri zijn allemaal in het Panacocha NP opgegroeid.
Jonathan en Chris hadden 15 kratten bier mee, dus die hadden duidelijk andere plannen. Catherine en ik zijn met Louis en Djuri de jungle in getrokken. Blijkbaar was het voor Jonathan een jaarlijkse reunie waarbij hij soms ook andere mensen meenam. Catherine en ik hadden geluk. We hebben 4 dagen lang een prive gids gehad!

In de jungle was het moeilijk om de dieren te zien. De stammen die nog in dit gebied leven, jagen op alle dieren om ze in eten te veranderen. De dieren houden zich daarom goed schuil. Toch verschillende soorten apen, vogels (reigers, ijsvogels, ara's, amazonepapegaaien, hoatzins), kikkers, insecten en vogelspinnen gezien. En vleermuizen die overdag jagen (long nose river bat) Verder de sporen van kaaimannen, jaguars, tapirs, pekari's, herten, otters en schildpadden leren herkennen. Louis was erg goed in zijn werk. We hebben bij veel planten uitleg gehad over de verschillende medicinale toepassingen zoals ontstekingsremmers, pijnstillers, spierverslappers, anticonceptie, bijtwonden en een schimmel die je als pleister kon gebruiken. Ook zaden die als brandstof konden dienen. En natuurlijk de tips om te overleven als je onverhoopt in de jungle moet overnachten. 1 van de tips was om bepaalde mieren te eten. Ik vond dat ik als vegetarier best scharrel-mier kon proberen...Ze smaakten heel zuur.

Zo gingen we 3 maal daags op pad. 1 tocht in de avond om te gaan zoeken naar vogelspinnen (op mijn verzoek en duidelijk niet van Cathetrine). Dat was leuk. We hebben vele grote exemplaren gevonden.

De laatste dag in de jungle was 'familie'dag. Louis had geregeld dat we naar zijn familie gingen en daar dan ook de lunch zouden eten. Een hele ervaring. Het leven is erg primitief en de mensen leven van de rivier. Het welkomstdrankje was niet zo lekker (understatement). Louis kwam vervolgens naar me toe om me te vertellen dat ze een gerecht hadden met larven en dat het heel goed was tegen astma. Ik heb serieus overwogen om het te proberen. Je bent tenslotte ook niet iedere dag te gast in het oerwoud. Maar toen ik het papje met de 2 cm grote larven zag, draaide mijn mag zich al om. Gelukkig had ik een goed excuus: ik heb geen astma en ik ben vegetarier! Ik ben blij dat ik het aanbod mocht weigeren!

's Middags zwemmen in het meer. Het meer is vernoemd naar de piranha's die er massaal leven...In het meer komen ook kaaimannen en anaconda's voor. Ik vond het te koud om te zwemmen. Ik heb mijn voeten in het water laten bungelen en gekeken hoe kleine visjes de dode huidcellen van mijn voeten aten.

Maandag 14 februari weer terug gekomen uit de jungle. De tocht heeft ruim 8 uur geduurd! En wat is het toch fijn om weer met warm water te kunnen douchen in plaats van het wassen met het koude, bruine water van de Panayacu rivier. Morgen gaat de reis naar Tena.