Nusa Tenggara 1

De Gili eilanden (liggen ten noordwesten van Lombok) bestaan uit 3 eilanden. De grootste daarvan is Gili Trawangan. Dat is het eerste eiland waar ik naartoe ga. Helaas blijkt al snel dat dit niet een eiland is waar ik lang wil blijven. Het is erg druk op het eiland door alle toeristen. Op het eiland rijdt geen gemotoriseerd verkeer en het merendeel wordt met paard en wagen gedaan. De meeste paarden zien er goed uit, maar dat geldt niet voor allemaal. Ik zie een aantal dieren waarvan het tuig niet past en drukplekken veroorzaakt. Als je je bedenkt hoe pijnlijk het is om in niet passende schoenen te lopen, dan is het ook duidelijk hoe zo’n dier zich moet voelen waarbij het tuig wonden veroorzaakt op de buik. Ik word er somber van; vooral omdat ik er niet veel aan kan doen. Ik spreek inmiddels wel de menners aan en probeer suggesties te geven waarmee ze het leed kunnen verminderen. Ik kies mijn woorden zorgvuldig om ze niet voor het hoofd te stoten; tenzij de paarden er heel slecht uitzien, dan ben ik gewoon mezelf. :-)
Ook de moskee op het eiland (wederom met goede luidsprekers) maakt het er niet beter op. Ik koop ’s avonds al een kaartje om het eiland met de eerste de beste boot weer te verlaten. En zo vaar ik de volgende ochtend naar Gili Meno. Gili Meno is het middelste eiland en het kleinste. Er zijn veel minder toeristen (wat een rust!)en ook minder paarden. De paarden zien er hier gelukkig veel beter uit. Met een uur wandelen ben ik helemaal het eiland rond gelopen. Ik geniet van de dolfijnen die ik op een afstandje zie.
De volgende dag neem ik de boot naar Lombok. Ik heb geen idee wat ik in Lombok precies wil gaan doen, dus besluit ik door te reizen en eerst naar Rinca en Komodo te gaan. In Lombok vind ik een reis die naar Flores gaat. Het is een reis met bus en boot en ik zal er zo’n 30 uur over gaan doen. Het is geen aanlokkelijke gedachte…maar dan ben ik wel waar ik wezen wil!
Eerst word ik in een minibus naar Mataram gebracht. Daar moet ik overstappen op de nachtbus. Als ik aankom is het 10:00 uur en de nachtbus gaat pas om 15:00 uur. Dus ik moet mezelf nog een paar uur zien te vermaken. Op het station staat iemand op me te wachten die ervoor moet zorgen dat ik later in de juiste bus stap. :) Ik vraag aan hem waar ik in die tussentijd kan internetten. Hij weet een internetcafé, maar dat is niet in de buurt. Hij haalt zijn brommer tevoorschijn en brengt me erheen. Wederom een hele ervaring, want mijn bagage moest ook mee en het verkeer is hier veel drukker dan in Ubud.
Ik maak ter plekke mijn plan om 2 dagen na aankomst in Flores weer terug te varen naar Lombok, waarbij ik ook naar Rinca en Komodo ga. De man brengt me naar het reisbureau waar hij werkt zodat ik die 4 daagse tour kan boeken. Daarna gaan we weer met de brommer terug naar het busstation. Gelukkig hoef ik nu niet zo lang meer te wachten!
Ik ben de enige vrouwelijke toerist in de bus. Er zijn nog 2 Franse jongens en verder zit de hele bus vol met lokale bevolking. De bus rijdt van het westen naar het oosten van Lombok. Dan varen we met de veerboot in anderhalf uur naar Sumbawa. Rond 23:00 uur stoppen we ergens om een hapje te eten. Als we weer verder rijden komt er een man naast me zitten. Hij probeert een gesprek met me aan te gaan, maar door de taalbarrière komen we niet zover. Dan roept hij iets naar de mensen achter hem en hij krijgt als antwoord “what is your name?” Ik wacht tot hij zijn vraag gesteld heeft en geef hem mijn antwoord. Als ik de vraag herhaal om zijn naam te weten te komen, gebaart hij meteen dat hij het niet begrijpt. :-)
Na een poosje gaat hij zo zitten dat hij veel meer plaats inneemt dan de bedoeling is en hij me steeds aanraakt. Ik voel me er erg oncomfortabel door. Eerst denk ik nog dat ik het me verbeeld en daarna bedenk ik me dat het misschien komt omdat hij in kleermakerszit zit en daardoor meer ruimte inneemt. Iedere keer als hij me aanraakt, ga ik wel verzitten, maar het duurt dan niet lang voordat hij weer ergens contact maakt. Het duurt een tijd voordat ik me realiseer dat dit niet goed is en dat ik het me niet verbeeld dat hij me vaker aanraakt dan nodig is. Ik weet niet zo goed wat te doen. Ik heb geen zin in gezeur, zeker omdat de hele bus vol zit met lokale mensen, voornamelijk mannen. Hem met een Krav Maga mep van zijn stoel afslaan is dus misschien niet zo handig. Dus gebaar ik dat hij op zijn eigen helft moet blijven zitten, maar het heeft weinig effect. Dus na een tijdje gebaar ik hem dat hij op een andere stoel moet gaan zitten. Dat wil hij niet. Vervolgens maak ik aanstalten om zelf ergens anders te gaan zitten. Omdat ik bij het raam zit, moet hij voor me op staan. Dat is het moment dat hij zijn spullen pakt en weggaat. We zijn dan wel een aantal uren verder. Wat een gedoe! Ik ben boos op mezelf dat ik altijd zo traag en naïef ben in dit soort situaties en het zover laat komen. :-( Het is me namelijk in Nederland ook al een keer overkomen. Ik ging samen met Kris rond middernacht met de trein van Nijmegen naar Leeuwarden. Door het tijdstip in de trein waren er maar heel weinig mensen. Ik werd toen ook betast door een (dronken) man. Kris zat erbij, keek erna en kwispelde vrolijk. Altijd fijn als je weet dat je op je hond kan vertrouwen! :-). Ook toen duurde het een tijd voordat ik me realiseerde dat het niet goed was. Maar voordat ik in actie kwam had iemand anders al ingegrepen. Dus vergeleken met de eerste keer was ik nu al wat assertiever! Dat dan weer wel. Maar goed, rond 5:00 uur in de ochtend komen we eindelijk in Bima aan. We moeten dan overstappen in een minibus. Deze minibus brengt ons naar de haven van Sape. Het laatste traject leggen we met de veerboot af en dat duurt 8 uur. En 8 uur is een lange zit als je nergens comfortabel en uit de zon kunt zitten. Gelukkig gingen die Franse jongens ook naar Flores, dus had ik wat aanspraak. Bovendien had ik een aantal keren dat er mannen bij me gingen zitten en me dan bleven aanstaren. Heel vervelend. Ik denk dat de aanwezigheid van die Fransen me een hoop ellende bespaard heeft…

Rond 16:00 uur komen we eindelijk in Flores aan. We zijn helemaal gaar. Ook letterlijk, want we hebben uren in de volle zon gezeten en zijn flink verbrand. We besluiten om gezamenlijk naar een kamer te zoeken. Het eerste hotel dat we binnenlopen blijkt volgeboekt te zijn. We ontmoeten daar Mikko (Zwitser) die ook op zoek is naar een kamer. Na een aantal plekken bezocht te hebben vinden we een hotel die nog 1 kamer vrij heeft. De Franse jongens nemen die kamer en Mikko en ik zoeken verder. Bij een ander hotel hebben ze nog wel wat kamers vrij. We besluiten 1 kamer te nemen, zodat we de kosten kunnen delen. Ik vind het leuk om weer wat aanspraak te hebben.
De dag erna (donderdag 11-12) is de enige dag die ik in Flores te besteden heb.Ik wil een duik gaan maken in deze omgeving, dus ga ik opzoek naar een duikschool. Duikscholen genoeg, maar niemand biedt een middagduik aan. Het is op z’n minst een dagtocht en daarvoor ben ik nu al te laat. :-(Ik kan wel een privé duik maken, maar dat komt ver boven mn budget uit.Dus ook geen optie. Bij de laatste duikschool die ik binnenloop biedt 1 van de mannen me aan om me naar het volgende dorpje te brengen om daar te kijken wat er mogelijk is. Dus wederom op de scooter. (Dit is de 4 keer binnen een week dat ik bij een wildvreemde op de scooter zit). Als we bij de haven zijn, vraagt hij me of ik niet wil snorkelen. Opzich is dat wel een goed alternatief. Hij biedt me aan om me met zijn bootje naar een snorkelplek te varen en daar samen te gaan snorkelen. Met z’n tweeën. Als ik vraag wat het kost zegt hij me dat ik alleen de brandstof hoef te betalen. Ik vraag me even af of het wel verstandig is om alleen met een vreemde man op pad te gaan, maar hij komt betrouwbaar over (in zoverre ik daar iets zinnigs over kan zeggen), dus ik besluit voor het aanbod te gaan.
En zo gebeurt het dat ik met Eddy naar een privé strand vaar en dat we daar gaan snorkelen. Als we later weer op de boot zitten, hebben we goede gesprekken over van alles en nog wat. Ik ben blij met zijn verhalen. Hij vertelt me over de dingen die hij doet voor zijn gemeenschap en het milieu. Door Eddy weet ik dat er tenminste 1 persoon van Indonesische afkomst is die zich interesseert voor de natuur van het land. Eddy belooft me dat als ik over 2 jaar terugkom, dat hij me meeneemt duiken en dat hij me dan het eiland gaat laten zien. Hij voegt daaraan toe dat hij het jammer vindt dat ik al een relatie heb, omdat hij me anders nu zou vragen zijn vriendin te worden.Het is voor hem ook nog wel een optie om me met Steven te delen…Ik bedank hem voor zijn aanbod en geef aan daar vooralsnog geen gebruik van te zullen maken. :)

Rond 16:00 uur varen we weer terug. We spreken af dat Eddy na het werk nog even naar mijn hotel komt. Als hij op de afgesproken tijd verschijnt, geeft hij al aan dat hij maar weinig tijd heeft omdat hij nog dingen voor de duikschool moet regelen. Hij heeft een ketting voor me meegenomen met een zeepaardje eraan; een aandenken aan onze gezellige dag. Omdat ik de tip had gehad om in Indonesië Rudjak te gaan eten, had ik Eddy gevraagd of wat dat konden gaan halen. Helaas hadden we daar dus geen tijd meer voor. Hij staat er wel op dat hij me de volgende morgen om 8:00 uur ophaalt om me naar het verzamelpunt voor de boottour te brengen. Ik wacht de volgende dag tot 8:30 en loop dan zelf maar even naar de duikschool toe. Het is al meteen duidelijk dat Eddy niet wegkon omdat hij cliënten heeft. Ik ben al lang blij dat ik hem nog tref, zodat ik nog even gedag kan zeggen. Als we afscheid genomen hebben, krijg ik nog een pakketje van hem mee; een portie Rudjak! Wat ontzettend attent van hem! Dan ga ik op weg naar het verzamelpunt voor de boot tour. Op weg naar het volgende avontuur!

Foto's:
https://picasaweb.google.com/118409019098408765645/IndonesieNusaTenggaraDeel12011#