Crocs rocks! Maar waar zijn ze dan?

Het is alweer een ruime week geleden dat ik samen met Katja (uit Duitsland, maar woont in Ierland) en Aud (uit Frankrijk, maar studeert in Canada) in Darwin aangekomen ben. Ondanks dat ik behoorlijk moe was van de reis en dat ik Bruce en Lorrae erg miste, voelde ik me wel redelijk happy in Darwin. Darwin is een lief, klein en leuk plaatsje (440.000 inwoners) en is de eerste plek waar ik tijdens mijn reis echt goed weer heb. (Definitie van goed weer volgens het woordenboek van M’leen: temperatuur minstens 28 graden celsius of meer en geen regen of bewolking.)
We hebben echter niet zoveel spannends beleefd. Het was fijn dat ik nog met Katja en Aud kon optrekken. We hebben wat gewinkeld, ongeveer 3 dagen bij het reisbureau gezeten om dingen te regelen en uit te zoeken, (ik heb € 6000 euro uitgegeven; gelukkig niet alleen m’n eigen geld) veel geslapen en de stad verkend met ‘Ride the Croc’ (een amfibievoertuig). Sinds een aantal dagen ben ik (door Katja) ook aan het facebooken geslagen.
Verder heb ik nog de vissen uit de oceaan gevoerd tijdens de ‘Feed the Fish’. Volgens mijn informatieboekje was dat een van de toeristische hoogtepunten van Darwin, zelfs ‘Award winning’. Maar ik vond het wat tegenvallen. Er werd verteld dat brood niet tot het menu van de vissen behoord en dat ze het daarom maar beperkt krijgen. Er stonden minstens 20 kratten met brood klaar…waarom geven ze dan niet iets dat gezonder is voor de dieren?
Op donderdagavond zijn we naar Mindil Beach Sunset Market geweest: om de zonsondergang te zien vanaf het strand en om de markt te bezoeken. Maar dat sprak, denk ik, wel voor zich. De zonsondergang was inderdaad erg mooi. De markt was behoorlijk druk. En bij de Tarotkaarten - mevrouw heb ik een reading laten doen. Dit is de eerste reading die ik heb laten doen die zo positief was! Helaas zegt de reading alleen maar iets over de aankomende 6 maanden, aldus de Tarotkaarten mevrouw, maar die maanden zullen dus succesvol zijn! Natuurlijk komen er tegenslagen en minder leuke dingen, maar die lopen goed af. Dus ik word niet opgegeten door een krokodil; ik kom niet onder de kameel; ik word niet op de horens genomen door een waterbuffel en ik zal niet gebeten worden door de Komodo varaan. (Dat laatste is straks voor Indonesië.) Als ik het zo neerschrijf, dan klinkt het eerder alsof mijn aankomende maanden heel saai gaan worden. :-( Enne…als ik toch eindig als een human veggie burger voor de crocs, dan moet de Tarotkaarten mevrouw misschien nog een vervolgcursus doen. Maar tot zover heeft ze nog gelijk. De dag daarna ben Ik namelijk met een tour naar Arnhemland geweest. Tja, als je geboren bent in Arnhem en daar 17 jaar hebt doorgebracht, dan moet je toch minstens een bezoekje brengen aan Arnhemland. Het duurde 4 uur voordat we er waren. Je mag daar in geen enkele plas, poel, waterval, kreek, billabong of rivier zwemmen omdat het vol zit met kroko’s. Maar ik heb er geen enkele gezien. :-( Onze gids was ook meer enthousiast over de rock art van de Aboriginals en de Jabiru’s (lijkt op een ooievaar maar dan anders :-)) dan voor de crocs. Dus hopelijk betekent de uitkomst van de Tarotkaarten niet dat ik geen dieren meer ga tegenkomen die nog op mijn ‘wanted’-lijstje staan…Gelukkig staat er nog een tour naar het Kakadu Park op het programma met een hele grote kans om ze daar te zien! (En ik mag van Jasper naar Malawi komen met ‘croc-garantie’, maar dat zal nog even moeten wachten tot de financiele middelen dat toelaten.)
Bruce en Lorrae hebben nog een aanvulling voor mijn blog geschreven om zich voor te stellen!
“We are Lorrae and Bruce Thomas – we live in Tasmania – the southern most state of Australia. When we started our Kangaroo Island tour we quickly realised we were the oldest people. Age makes no difference to us – we love to explore and experience everything life has to offer. We first met Marleen on the tour and immediately warmed to her enthusiasm for animals and life. Our friendship grew with our trip from Adelaide to Alice Springs where once again we were the senior people on the tour. During this time we got to know Marleen even better and we decided we should adopt her! We know this probably isn’t possible but we felt a very strong bond with Marleen and we are privileged to have spent time with her – she has become a very special person to us. We live on a property close to the capital of Tasmania – we have ducks, horses, chickens a beautiful spaniel and lots of cars. We have two boys, Lachlan, 20 and Callan, 22. When we told them we had adopted a girl and they now had a sister they were a little surprised! We care a lot for Marleen and will watch her future travels with great interest. Our holiday destination for the near future is definitely The Netherlands and Marleen’s home town.”
Ik vind het zo leuk dat ze naar Nederland komen. Toen ik hun tekst las, was ik meteen erg enthousiast. En daardoor minder verdrietig over het afscheid. Ik laat ze met alle plezier Swifterbant en de rest van Nederland zien!